ΠΡΩΤΟΝ, ο Ολυμπιακός γενικά στα γαλλικά γήπεδα έχει μία καλή παράδοση. Ποιος δεν θυμάται το 0-1 πρόπερσι επί της Μαρσέιγ στη Μασσαλία, με τη φοβερή γκολάρα του Φετφατζίδη, μετά την ασίστ του Γέστε. Και ποιος, άραγε, έχει ξεχάσει την ανεπανάληπτη ανατροπή πέρσι στο Μονπελιέ επί της ομώνυμης πρωταθλήτριας Γαλλίας, όπου ο Θρύλος με τέρματα των Τοροσίδη και Μήτρογλου γύρισε το ματς και πήρε την υπερπολύτιμη εκτός έδρας νίκη. Και υπάρχουν επίσης και άλλα παραδείγματα από παλιότερα χρόνια, όπως οι εμφανίσεις επί της Μονακό στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η νίκη με το γκολ του Βαΐτση δηλαδή, ή η εξαιρετική παρουσία του Ολυμπιακού στο παιχνίδι με τη Σοσό. Στον αντίποδα, όμως, υπάρχουν και άσχημα παιχνίδια και αρνητικά αποτελέσματα. Οπως οι εποχές της Λιόν, της Λιλ και της Σεντ Ετιέν, που φύγαμε από τη Γαλλία με κατεβασμένο κεφάλι. Γι’ αυτό μένω στη σύγχρονη ιστορία, όπου σε δύο διαδοχικές χρονιές στη φάση των ομίλων του Champions League, το 2011 και το 2012, έχουμε φύγει νικητές από το γαλλικό έδαφος.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, η Παρί Σεν Ζερμέν δεν είναι μία κλασική γαλλική ομάδα, αλλά κάτι ευρύτερο και σε κάθε περίπτωση ένα κλαμπ υψηλότερου επιπέδου από ό,τι μας έχει συνηθίσει στο Σαμπιονά τα τελευταία χρόνια. Για μένα, η ομάδα του Παρισιού είναι αυτή την ώρα αντίστοιχου διαμετρήματος με την Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ, ίσως και την Μπάγερν και σε κάθε περίπτωση, αυτή την ώρα πάντα, πιο φορμαρισμένη από τα μεγάλα αγγλικά κλαμπ, όπως Τσέλσι και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το ποδόσφαιρο της Παρί είναι επίσης μία ταχύτητα μπροστά από το γαλλικό και θα μπορούσε να πει κανείς πως το 4-3-3 του Λοράν Μπλαν φέρνει πολύ στο 4-3-3 του Γκουαρδιόλα στην Μπάγερν, ενώ ο τρόπος λειτουργίας των χαφ, με τις συνεχείς εναλλαγές πάσας, προσομοιάζει με αυτόν της Μπαρτσελόνα. Θέλω να πω με απλά λόγια, για να μην ξεφεύγουμε και θεωρούμε ότι είναι απλή υπόθεση να πάρουμε τη νίκη μέσα στο Παρίσι, ότι την Παρί τούτη την ώρα μπορείς να τη συγκρίνεις μόνο με τις πιο φορμαρισμένες ομάδες της Ευρώπης. Και σε κάθε περίπτωση δίδυμο επίθεσης όπως αυτό των Καβάνι-Ιμπραΐμοβιτς δεν υπάρχει πουθενά. Ούτε στη Ρεάλ ούτε στην Μπαρτσελόνα. Το λέω για να έχουμε μέτρο σύγκρισης.
ΤΡΙΤΟΝ, από τα δύο παιχνίδια που έπαιξε ο Ολυμπιακός εκτός έδρας, στη μέχρι στιγμής φάση των ομίλων, θεωρώ ότι ο τρόπος που στήθηκε η ομάδα στο γήπεδο και εντέλει αγωνίστηκε, ο πιο ενδεδειγμένος ήταν στη Λισσαβόνα απέναντι στην Μπενφίκα, εκεί όπου κατά τη γνώμη μου ο Θρύλος έπαιξε την καλύτερη μπάλα. Μπορεί στο Βέλγιο να βάλαμε τρία και να πήραμε μία πολύ μεγάλη εκτός έδρας νίκη. Ομως η αλήθεια είναι ότι το τελικό σκορ ήταν μία μαγική εικόνα, καθώς ο Ρομπέρτο έπιανε και εκείνο το βράδυ τα άπιαστα, ενώ επιθετικά ο Μήτρογλου έφτανε και περίσσευε. Στο Παρίσι, όμως, δεν μπορείς να πας να παίξεις με δύο επιθετικούς, με τον Σαβιόλα πίσω από τον Μήτρογλου δηλαδή, και δύο παίκτες στον άξονα. Επιβάλλεται να «γεμίσει» το κέντρο από παίκτες για να μπορέσει ο Ολυμπιακός να ελέγξει τον ρυθμό, να κρατήσει την μπάλα και να μην επιτρέψει στην Παρί την απόλυτη κυριαρχία. Γι’ αυτό πιστεύω ότι ο Μίτσελ θα παρατάξει σχήμα που θα έχει μέσα και τον Φουστέρ αλλά και τον Τσόρι, μαζί με δύο αμυντικά χαφ, προκειμένου ο Ολυμπιακός να έχει τη δυνατότητα να κυκλοφορήσει την μπάλα. Οπως ακριβώς έκανε και στη Λισσαβόνα.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ, μου ’ρχεται ακόμη στο μυαλό πολύ έντονα το πρώτο παιχνίδι στο Καραϊσκάκη. Εκεί όπου ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο ισοπέδωσε την Παρί, είχε ένα γκολ, δύο δοκάρια και τέσσερις-πέντε κλασικές ευκαιρίες και παρ’ όλα αυτά βρέθηκε πίσω στο σκορ. Και στο τέλος του αγώνα, στο καλύτερο παιχνίδι του για τα πρώτα 45 λεπτά που έχει ποτέ κάνει στο Champions League, ο Θρύλος υπέστη μία βαριά ήττα. Αυτό που έπαθε ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκη από την Παρί είναι αντίστοιχο με ό,τι παθαίνουν οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες όταν αντιμετωπίζουν τον Θρύλο. Οπως ο Πανθρακικός, για παράδειγμα, που σε ένα αντίστοιχο παιχνίδι στην Κομοτηνή, όπου έβαλε γκολ στο πρώτο μέρος και είχε μία -κατά κοινή ομολογία- πολύ καλή παρουσία, στο τέλος έφαγε τέσσερα από έναν Ολυμπιακό που η μηχανή του λειτούργησε στο ρελαντί. Θέλω να πω ότι οι ομάδες αυτές, όπως η Παρί, είναι τόσο μεγάλες που μπορεί να σε αποκοιμίσουν και ακόμη και στην κακή τους μέρα, αν τους βγουν δυο-τρεις φάσεις, να σου βάλουν ισάριθμα γκολ. Αρα δεν τους υποτιμάς, δεν επαναπαύεσαι, αγωνίζεσαι στον ίδιο ρυθμό μέχρι το τέλος -και στα 90 λεπτά- και προσπαθείς να αποφύγεις τα παιδικά λάθη. Οπως εκείνα τα στημένα από όπου ο Μότα έφυγε δύο φορές από τον Σάμαρη και έβαλε δύο γκολ, ενώ το ίδιο συνέβη άλλη μία φορά από την άλλη πλευρά της άμυνας του Ολυμπιακού.
ΠΕΜΠΤΟΝ, το τελευταίο που σκέφτομαι -και κλείνω με αυτό- είναι ότι ο Ολυμπιακός παίζει σήμερα το βράδυ ουσιαστικά χωρίς άγχος. Κανείς δεν θα τον κατηγορήσει, ούτε θα του προσάψει οτιδήποτε, αν τυχόν χάσει, ενώ η ισοπαλία είναι μια τεράστια επιτυχία. Κάτι που καθιστά απόλυτα συνειδητό τι θα σήμαινε μία νίκη στο Παρίσι. Η ουσία είναι ότι η πρόκριση στην επόμενη φάση του Champions League είναι καθαρά στο χέρι μας και δεν εξαρτάται από αυτό, το δυσκολότερο παιχνίδι του ομίλου. Η επόμενη φάση κρίνεται στην Αθήνα απέναντι στην Αντερλεχτ, όπου αν ο Ολυμπιακός κερδίσει, ανεξαρτήτως όποιου αποτελέσματος στα τελευταία δύο παιχνίδια, περνάει στους «16». Οπότε, αυτό που μένει για σήμερα το βράδυ είναι η αξιοπρεπής εμφάνιση. Γιατί τούτο έχει μεγαλύτερη σημασία από ένα αποτέλεσμα. Ο Ολυμπιακός παίζει για το κύρος του και την ιστορία του. Μακάρι να έρθει η νίκη και να τελειώνουμε από σήμερα. Επειδή, όμως, αυτό είναι δύσκολο, εγώ επιμένω ότι σημασία για την ομάδα, τον κόσμο, τη διοίκηση, τους παίκτες, τον λαό του Θρύλου, έχει να σταθούμε όρθιοι στο «Παρκ ντε Πρενς», να αντιμετωπίσουμε τους Γάλλους επί ίσοις όροις, να τους κοιτάξουμε στα μάτια και αν πέσουμε, να πέσουμε ηρωικά. Με το κεφάλι ψηλά, όπως αρμόζει σε μια ομάδα με την ψυχή και την ιστορία του Θρύλου.
Πηγή : www.gavros.gr