O "πιστολέρο" βρίσκεται εδώ και ένα δίμηνο, στο επίκεντρο του Ευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού ενδιαφέροντος. Και τα πεπραγμένα του στα δύο μπαράζ με την Ρουμανία, απλά εκτόξευσαν την χρηματιστηριακή του αξία. Δεν ξέρω πόσα "χαρτιά" θα πιάσει τελικά και δεν με ενδιαφέρει, αφού ούτε ατζέντης του είμαι, ούτε παράγοντας του Ολυμπιακού. Όμως η εξέλιξη του και το τελικό deal, όποτε και αν γίνει αυτό, με απασχολούν σαν άνθρωπο του ποδοσφαίρου, γιατί πιστεύω ότι δείχνει τον δρόμο. Σε όλους τους παράγοντες του ποδοσφαίρου μας.
Ξέρω, οι οπαδοί του Ολυμπιακού θα με σιχτιρίζουν τώρα. Φυσιολογικό. Ο οπαδός θέλει στην ομάδα του "αιώνια" κάθε καλό παίκτη. Αυτό όμως στην σύγχρονη πραγματικότητα απλά δεν είναι ρεαλιστικό. Και ιδιαίτερα στην Ελλάδα της κρίσης. Διότι οι ομάδες μας οφείλουν να κινούνται, όπως έκανε ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια (αν και όχι "ιδανικά" και θα το εξηγήσω στο φινάλε). Πως δηλαδή; αποκτώντας καλούς Έλληνες παίκτες, ταλαντούχους και σε μικρη ηλικία. Δίνοντας τους την ευκαιρία να εξελιχθούν με καλούς προπονητές, όπως ο Βαλβέρδε ας πούμε, ή "δανείζοντας τους" (καλή ώρα ο Μητρόγκολ) για να πάρουν παιχνίδια στα πόδια τους και αποκτώντας αγωνιστικές εμπειρίες. Και όταν επέστρεψαν, ήταν έτοιμοι να αρπάξουν την ευκαιρία.
Ξέρω δεν είναι όλοι (τρανό παράδειγμα ο Τάτος ας πούμε). Δεν θα ήταν κάτι τέτοιο άλλωστε δυνατό. Κάποιοι είναι και "τυχεροί" (δίχως τύχη, δεν κάνεις καριέρα που-θε-νά), βρέθηκαν στο σωστό σημείο, την σωστή στιγμή, και με τον κατάλληλο άνθρωπο. Που θα βρει το "κουμπί" τους. Και θα αδράξουν την ευκαιρία για την ανέλιξη τους. Πιθανόν για κάθε Μήτρογλου, να υπάρχει ένας Τάτος, ένας Λυκογιάννης ή ένας Φετφατζίδης. Υπάρχει όμως και ένας Σάμαρης, ένας Μανωλάς, ένας Χολέμπας. Παίκτες δηλαδή με μεταπωλητική αξία. Τους οποίους απλά περιμένεις και βρίσκεις (γιατί θέλει ταλέντο και το timing) τον αγοραστή και την υψηλότερη και πιο συμφέρουσα τιμή. Και έτσι προχωράς. Αναζητώντας τον επόμενο Μήτρογλου.
Το ταλέντο δεν στερεύει ποτέ. Αρκεί να είσαι ικανός και προετοιμασμένος, όταν το δεις να το αρπάξεις. Και όχι μόνο τα Ελληνόπουλα. Υπάρχουν και ξένοι, που μπορούν να παίξουν σε αυτό το παιχνίδι (ο Ολαϊταν ας πούμε μπορεί να είναι τέτοιος, αν μάλιστα συμπεριληφθεί και στη νεανική εθνική Νιγηρίας για το μουντιάλ, κρατήστε το). Εκεί ο Ολυμπιακός υστερούσε τα τελευταία χρόνια, με αμφιλεγόμενες επιλογές ξένων (για μικρούς σε ηλικία πάντα μιλάμε), και φαίνεται να εξελίσσεται πλέον.
Το τρίπτυχο για να κλείσει και να είναι απόλυτα επιτυχημένο, χρειάζεται και τα "προϊόντα" της Ακαδημίας σου. Αυτή είναι η μεγάλη αδυναμία του Ολυμπιακού, στον βωμό και της ανάγκης για πρωταθλητισμό ίσως.
Κάποιες άλλες ομάδες μοιάζουν να έχουν καταλάβει το "μοντέλο". "Φτιάχνεις" ή "αγοράζεις φθηνά" και "πουλάς" στο μάξιμουμ της τιμής που μπορείς να πιάσεις. Δίχως συναισθηματισμούς, δίχως αγκυλώσεις. Εφόσον το κάνεις με προγραμματισμό και σχέδιο, πάντα θα διατηρείσαι σε υψηλότατο επίπεδο (η Πόρτο είναι η "απάντηση" σε όσους μπορεί να υποστηρίζουν το αντίθετο) και παράλληλα το ταμείο σου θα έχει χρήματα, για να επανατροφοδοτείς την διαδικασία αυτή.
Και για όσους "γκρινιάζουν" για τις πωλήσεις, ας καταλάβουν, ότι το Ελληνικό ποδόσφαιρο, ποτέ δεν θα γίνει πρωτάθλημα "πρώτης ταχύτητας".Ρεάλ, Μάντσεστερ Σίτυ ή Μπάγερν δεν θα εχουμε ποτέ. Να αγοράζουν ό,τι θέλουν, όποτε θέλουν. Όταν καταφέρει να φτάσει την "δεύτερη ταχύτητα" (Πορτογαλία, Βελγιο, Ελβετία) θα είναι άκρως επιτυχημένο. Πάντα όμως θα έρχεται η στιγμή, που ο "κάθε Μήτρογλου" θα πρέπει να "ανοίξει τα φτερά του" και να πάει παρακάτω. Ή καλύτερα, ψηλότερα.
Ξέρω, οι οπαδοί του Ολυμπιακού θα με σιχτιρίζουν τώρα. Φυσιολογικό. Ο οπαδός θέλει στην ομάδα του "αιώνια" κάθε καλό παίκτη. Αυτό όμως στην σύγχρονη πραγματικότητα απλά δεν είναι ρεαλιστικό. Και ιδιαίτερα στην Ελλάδα της κρίσης. Διότι οι ομάδες μας οφείλουν να κινούνται, όπως έκανε ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια (αν και όχι "ιδανικά" και θα το εξηγήσω στο φινάλε). Πως δηλαδή; αποκτώντας καλούς Έλληνες παίκτες, ταλαντούχους και σε μικρη ηλικία. Δίνοντας τους την ευκαιρία να εξελιχθούν με καλούς προπονητές, όπως ο Βαλβέρδε ας πούμε, ή "δανείζοντας τους" (καλή ώρα ο Μητρόγκολ) για να πάρουν παιχνίδια στα πόδια τους και αποκτώντας αγωνιστικές εμπειρίες. Και όταν επέστρεψαν, ήταν έτοιμοι να αρπάξουν την ευκαιρία.
Ξέρω δεν είναι όλοι (τρανό παράδειγμα ο Τάτος ας πούμε). Δεν θα ήταν κάτι τέτοιο άλλωστε δυνατό. Κάποιοι είναι και "τυχεροί" (δίχως τύχη, δεν κάνεις καριέρα που-θε-νά), βρέθηκαν στο σωστό σημείο, την σωστή στιγμή, και με τον κατάλληλο άνθρωπο. Που θα βρει το "κουμπί" τους. Και θα αδράξουν την ευκαιρία για την ανέλιξη τους. Πιθανόν για κάθε Μήτρογλου, να υπάρχει ένας Τάτος, ένας Λυκογιάννης ή ένας Φετφατζίδης. Υπάρχει όμως και ένας Σάμαρης, ένας Μανωλάς, ένας Χολέμπας. Παίκτες δηλαδή με μεταπωλητική αξία. Τους οποίους απλά περιμένεις και βρίσκεις (γιατί θέλει ταλέντο και το timing) τον αγοραστή και την υψηλότερη και πιο συμφέρουσα τιμή. Και έτσι προχωράς. Αναζητώντας τον επόμενο Μήτρογλου.
Το ταλέντο δεν στερεύει ποτέ. Αρκεί να είσαι ικανός και προετοιμασμένος, όταν το δεις να το αρπάξεις. Και όχι μόνο τα Ελληνόπουλα. Υπάρχουν και ξένοι, που μπορούν να παίξουν σε αυτό το παιχνίδι (ο Ολαϊταν ας πούμε μπορεί να είναι τέτοιος, αν μάλιστα συμπεριληφθεί και στη νεανική εθνική Νιγηρίας για το μουντιάλ, κρατήστε το). Εκεί ο Ολυμπιακός υστερούσε τα τελευταία χρόνια, με αμφιλεγόμενες επιλογές ξένων (για μικρούς σε ηλικία πάντα μιλάμε), και φαίνεται να εξελίσσεται πλέον.
Το τρίπτυχο για να κλείσει και να είναι απόλυτα επιτυχημένο, χρειάζεται και τα "προϊόντα" της Ακαδημίας σου. Αυτή είναι η μεγάλη αδυναμία του Ολυμπιακού, στον βωμό και της ανάγκης για πρωταθλητισμό ίσως.
Κάποιες άλλες ομάδες μοιάζουν να έχουν καταλάβει το "μοντέλο". "Φτιάχνεις" ή "αγοράζεις φθηνά" και "πουλάς" στο μάξιμουμ της τιμής που μπορείς να πιάσεις. Δίχως συναισθηματισμούς, δίχως αγκυλώσεις. Εφόσον το κάνεις με προγραμματισμό και σχέδιο, πάντα θα διατηρείσαι σε υψηλότατο επίπεδο (η Πόρτο είναι η "απάντηση" σε όσους μπορεί να υποστηρίζουν το αντίθετο) και παράλληλα το ταμείο σου θα έχει χρήματα, για να επανατροφοδοτείς την διαδικασία αυτή.
Και για όσους "γκρινιάζουν" για τις πωλήσεις, ας καταλάβουν, ότι το Ελληνικό ποδόσφαιρο, ποτέ δεν θα γίνει πρωτάθλημα "πρώτης ταχύτητας".Ρεάλ, Μάντσεστερ Σίτυ ή Μπάγερν δεν θα εχουμε ποτέ. Να αγοράζουν ό,τι θέλουν, όποτε θέλουν. Όταν καταφέρει να φτάσει την "δεύτερη ταχύτητα" (Πορτογαλία, Βελγιο, Ελβετία) θα είναι άκρως επιτυχημένο. Πάντα όμως θα έρχεται η στιγμή, που ο "κάθε Μήτρογλου" θα πρέπει να "ανοίξει τα φτερά του" και να πάει παρακάτω. Ή καλύτερα, ψηλότερα.
Πηγή: www.pamesports.gr