Το πράγμα για τον Ολυμπιακό είναι πολύ απλό. Όταν είναι παραγωγικός και ανενόχλητος από την αντίπαλη άμυνα, κερδίζει εμφατικά. Όταν κάποιος τον κρατήσει κάτω από τους 60 πόντους (πόσο μάλλον στους 51), αφού πρώτα του έχει χαλάσει τα ποσοστά, ηττάται και μάλιστα με πολύ θόρυβο. Το πράγμα είναι πάρα πολύ απλό. Μόνο έτσι μπορείς (όχι απλώς να νικήσεις, αλλά...) να συντρίψεις τον πρωταθλητή Ευρώπης.
Η Αρμάνι Μιλάνο έπαιξε εξαιρετική άμυνα σταματώντας τη δημιουργία των πρωταθλητών Ευρώπης, σταματώντας διεισδύσεις και σουτ από τον Σπανούλη και γεμίζοντας το ζωγραφιστό, τόσο που οι «ψηλοί» του Μπαρτζώκα έμοιαζαν νάνοι καίτοι κατάφεραν να κυριαρχήσουν στα ριμπάουντ. Αλλά μόνο εκεί. Η άμυνα των Ιταλών ήταν στο όριο του φάουλ. Όχι βρώμικη, όχι αντικανονική. Τι να κάνουμε όμως, δε γίνεται όλοι να σε παίζουν «αεράμυνες» τύπου... Φενέρ. Κάπως έτσι τους διέλυσε τα ποσοστά στην επίθεση. Όταν ο Θρύλος είναι on fire πετυχαίνει κατοστάρες. Απόψε όμως τα σουτ ήταν δραματικά. Την ίδια ώρα ο Λαβάλ στις προσπάθειες εντός του ζωγραφιστού είχε υψώσει τοίχος απροσπέλαστο.
Στην άλλη πλευρά του γηπέδου οι διοργανωτές του Φάιναλ Φορ έκαναν απίστευτα πράγματα. Όποιος σηκωνόταν, απ’ όπου σηκωνόταν τα... «έσταζε» κανονικά. Εδώ που τα λέμε ήταν κι η άμυνα του Ολυμπιακού εκτός τόπου και χρόνου. Όταν είσαι ανενόχλητος και βρεις ρυθμό απλώς μπαίνουν τα απίθανα των απιθάνων. Ο Λάνγκφορντ ήταν ασταμάτητος. Όχι ότι προσπάθησε κανείς να τον σταματήσει. Κι όποιος το έκανε μάλλον... πετούσε χαρταετό. 29 πόντους έβαλε (με 6/7 τρίποντα) και έγινε ο ήρωας της βραδιάς. Ο Λάνγκφορντ έκοβε, ο Χάκετ έραβε. Το δικό του κοντέρ σταμάτησε στους 17 πόντους.
Αλλά δεν ήταν η επιθετική παραγωγικότητα της Ιταλικής ομάδας που έκανε τη διαφορά, διότι απλώς αυτή παρήχθη από τον τεράστιο αέρα που έδωσε ο καταποντισμός του αντιπάλου, που συμβαίνει να είναι ο πρωταθλητής Ευρώπης. Επανέρχομαι στην άμυνα. 2/16 τρίποντα σούταραν οι ερυθρόλευκοι, 11/19 η Αρμάνι. 17/45 (!!!) δίποντα έχοντας σαρώσει στα επιθετικά ριμπάουντ. Σκεφτείτε για τι ψυχολογική συντριβή συζητάμε απόψε και για πόσο μαλθακή αντιμετώπιση στο... μπασκετικό και θεμιτό «ξύλο».
Και μην πει κανείς ότι έφταιξαν τα προβλήματα και οι τραυματισμοί-αλλαγές Λο και Πέτγουέι, διότι με το ίδιο ακριβώς ρόστερ η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα συνέτριψε την Φενερ στο ΣΕΦ την περασμένη εβδομάδα. Προφανέστατα δεν διάβασε καλά το ματς κι έπεσε στην παγίδα του φαβορί που έστησαν με αριστοτεχνικό τρόπο οι αντίπαλοί του.
«Ο Ολυμπιακός του Σπανούλη» έγραψε την περασμένη εβδομάδα ο Φιλιππούσης κι είχε δίκιο, διότι με τον αφοπλισμό του kill-Bill και δυο ακόμη ΜΑΤ σε Περπέρογλου και Πρίντεζη (που δεν χρησιμοποιήθηκαν σωστά), ο πρωταθλητής Ευρώπης συνετρίβη πανηγυρικά. Γιατί; Διότι δεν έχει inside game , δεν έχει άλλες δημιουργικές λύσεις, δυσκολεύεται να απεγκλωβιστεί όταν ο ηγέτης του δεν είναι εκεί.
Και τελικώς παρουσιάζεται εξαιρετικά soft σε δυναμικές άμυνες όπως η αποψινή (όπως του Παναθηναϊκού). Ποιοτικότερος είναι, αλλά δεν αντέχει στο physical , στο δυνατό, στο σκληρό παιχνίδι.
Η αποψινή πολύ βαριά ήττα πληγώνει τον εγωισμό του πρωταθλητή Ευρώπης. Σε τέτοιες περιπτώσεις έχεις δυο δρόμους. Είτε σε παίρνει η κατηφόρα, είτε τσαμπουκαλεύεσαι και επιστρέφεις ακόμα καλύτερος.
Οι εγγενείς αδυναμίες του είναι δεδομένες. Το πως μπορεί να τις ξεπερνά επίσης συγκεκριμένο. Το αντίδοτο στο δαιμονισμένο ρυθμό του το έχουν βρει και αυτό κατέστη σαφές απόψε. Του κλειδώνεις τον Σπανούλη, του κόβεις τον ρυθμό, παίζεις δυνατά και τον αφοπλίζεις στο 3 και στο 4. Ειδικά στις δυο αυτές θέσεις απόψε έγινε πλημμύρα. Από τη στιγμή που κι ο Λοτζέσκι εξαφανίστηκε από πιο δυνατά παιδιά, τα οποία δεν άντεξε να αντιμετωπίσει, διάφορα σχήματα με τον Περπέρογλου στο «4» θα οδηγούσαν σε ναυάγιο με μαθηματική ακρίβεια. Με δυο λόγια το κανονικό πράγμα θα ήταν να παίξει αυτός στο «3» (και όχι πχ ο Κατσίβελης!!!!) και ο Πρίντεζης στο «4» μονίμως κι όπου βγει.
Αυτό που έχει να κάνει ο Ολυμπιακός είναι πάρα πολύ απλό. Πρέπει απλούστατα να καλύψει τα κενά του (ανύπαρκτος στο «5») και να γίνει πιο σκληρός απέναντι σε δυνατές άμυνες. Βλέπετε, δεν μπορεί και στην Ευρωλίγκα να βρει το άλλοθι της διαιτησίας που... δεν σφύριζε τα φάουλ που του έκαναν.
Ο πρωταθλητής Ευρώπης πρέπει να μάθει να ζει και να αντιμετωπίζει τους... σκληρούς. Άλλωστε κι ο ίδιος είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει τόσο εύκολα. Όσο κι αν οι 30 πόντοι διαφοράς είναι πάρα πολλοί κι η εμφάνισή του δραματική. Μια παρένθεση είναι, θα κλείσει.
Υ.Γ: Υπάρχει έστω κι ένας που να πιστεύει ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει πρόβλημα στο «5» και η πίστωση χρόνου μπορεί να εμφανίσει ξαφνικά τον ανύπαρκτο Μπέγκιτς ή να βελτιώσει τους «λίγους» ψηλούς του; Μήπως αρχίζουν να δημιουργούνται αμφιβολίες και για τις αντοχές, τα κότσια και την ποιότητα του Λοτζέσκι στα δύσκολα, απέναντι σε πιο δυνατά κορμιά; Δεν φτάνει να είσαι... αθλητικός. Δεν αρκεί να... ματσάρεις στον Παναθηναϊκό. Εδώ υπάρχει θέμα. Διότι είναι παντελώς αδύνατον να πετυχαίνεις κάθε βράδυ 90 πόντους. Κι είναι απίθανο κάποια στιγμή να μη σε πάρουν χαμπάρι. Εκτός κι αν για ακόμα μια φορά αποφασίσουν να τον αντιμετωπίσουν με όρους μπασκετικής αλάνας , δίνοντας του ανοιχτό γήπεδο στο οποίο είναι όντως άπαικτος. Αυτό για την Ευρωλίγκα. Κι εκεί όμως έχει καταστεί σαφέστατο ότι η αντιμετώπιση στους πρωταθλητές Ευρώπης έχει αλλάξει προς το... δυνατότερο.
Η Αρμάνι Μιλάνο έπαιξε εξαιρετική άμυνα σταματώντας τη δημιουργία των πρωταθλητών Ευρώπης, σταματώντας διεισδύσεις και σουτ από τον Σπανούλη και γεμίζοντας το ζωγραφιστό, τόσο που οι «ψηλοί» του Μπαρτζώκα έμοιαζαν νάνοι καίτοι κατάφεραν να κυριαρχήσουν στα ριμπάουντ. Αλλά μόνο εκεί. Η άμυνα των Ιταλών ήταν στο όριο του φάουλ. Όχι βρώμικη, όχι αντικανονική. Τι να κάνουμε όμως, δε γίνεται όλοι να σε παίζουν «αεράμυνες» τύπου... Φενέρ. Κάπως έτσι τους διέλυσε τα ποσοστά στην επίθεση. Όταν ο Θρύλος είναι on fire πετυχαίνει κατοστάρες. Απόψε όμως τα σουτ ήταν δραματικά. Την ίδια ώρα ο Λαβάλ στις προσπάθειες εντός του ζωγραφιστού είχε υψώσει τοίχος απροσπέλαστο.
Στην άλλη πλευρά του γηπέδου οι διοργανωτές του Φάιναλ Φορ έκαναν απίστευτα πράγματα. Όποιος σηκωνόταν, απ’ όπου σηκωνόταν τα... «έσταζε» κανονικά. Εδώ που τα λέμε ήταν κι η άμυνα του Ολυμπιακού εκτός τόπου και χρόνου. Όταν είσαι ανενόχλητος και βρεις ρυθμό απλώς μπαίνουν τα απίθανα των απιθάνων. Ο Λάνγκφορντ ήταν ασταμάτητος. Όχι ότι προσπάθησε κανείς να τον σταματήσει. Κι όποιος το έκανε μάλλον... πετούσε χαρταετό. 29 πόντους έβαλε (με 6/7 τρίποντα) και έγινε ο ήρωας της βραδιάς. Ο Λάνγκφορντ έκοβε, ο Χάκετ έραβε. Το δικό του κοντέρ σταμάτησε στους 17 πόντους.
Αλλά δεν ήταν η επιθετική παραγωγικότητα της Ιταλικής ομάδας που έκανε τη διαφορά, διότι απλώς αυτή παρήχθη από τον τεράστιο αέρα που έδωσε ο καταποντισμός του αντιπάλου, που συμβαίνει να είναι ο πρωταθλητής Ευρώπης. Επανέρχομαι στην άμυνα. 2/16 τρίποντα σούταραν οι ερυθρόλευκοι, 11/19 η Αρμάνι. 17/45 (!!!) δίποντα έχοντας σαρώσει στα επιθετικά ριμπάουντ. Σκεφτείτε για τι ψυχολογική συντριβή συζητάμε απόψε και για πόσο μαλθακή αντιμετώπιση στο... μπασκετικό και θεμιτό «ξύλο».
Και μην πει κανείς ότι έφταιξαν τα προβλήματα και οι τραυματισμοί-αλλαγές Λο και Πέτγουέι, διότι με το ίδιο ακριβώς ρόστερ η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα συνέτριψε την Φενερ στο ΣΕΦ την περασμένη εβδομάδα. Προφανέστατα δεν διάβασε καλά το ματς κι έπεσε στην παγίδα του φαβορί που έστησαν με αριστοτεχνικό τρόπο οι αντίπαλοί του.
«Ο Ολυμπιακός του Σπανούλη» έγραψε την περασμένη εβδομάδα ο Φιλιππούσης κι είχε δίκιο, διότι με τον αφοπλισμό του kill-Bill και δυο ακόμη ΜΑΤ σε Περπέρογλου και Πρίντεζη (που δεν χρησιμοποιήθηκαν σωστά), ο πρωταθλητής Ευρώπης συνετρίβη πανηγυρικά. Γιατί; Διότι δεν έχει inside game , δεν έχει άλλες δημιουργικές λύσεις, δυσκολεύεται να απεγκλωβιστεί όταν ο ηγέτης του δεν είναι εκεί.
Και τελικώς παρουσιάζεται εξαιρετικά soft σε δυναμικές άμυνες όπως η αποψινή (όπως του Παναθηναϊκού). Ποιοτικότερος είναι, αλλά δεν αντέχει στο physical , στο δυνατό, στο σκληρό παιχνίδι.
Η αποψινή πολύ βαριά ήττα πληγώνει τον εγωισμό του πρωταθλητή Ευρώπης. Σε τέτοιες περιπτώσεις έχεις δυο δρόμους. Είτε σε παίρνει η κατηφόρα, είτε τσαμπουκαλεύεσαι και επιστρέφεις ακόμα καλύτερος.
Οι εγγενείς αδυναμίες του είναι δεδομένες. Το πως μπορεί να τις ξεπερνά επίσης συγκεκριμένο. Το αντίδοτο στο δαιμονισμένο ρυθμό του το έχουν βρει και αυτό κατέστη σαφές απόψε. Του κλειδώνεις τον Σπανούλη, του κόβεις τον ρυθμό, παίζεις δυνατά και τον αφοπλίζεις στο 3 και στο 4. Ειδικά στις δυο αυτές θέσεις απόψε έγινε πλημμύρα. Από τη στιγμή που κι ο Λοτζέσκι εξαφανίστηκε από πιο δυνατά παιδιά, τα οποία δεν άντεξε να αντιμετωπίσει, διάφορα σχήματα με τον Περπέρογλου στο «4» θα οδηγούσαν σε ναυάγιο με μαθηματική ακρίβεια. Με δυο λόγια το κανονικό πράγμα θα ήταν να παίξει αυτός στο «3» (και όχι πχ ο Κατσίβελης!!!!) και ο Πρίντεζης στο «4» μονίμως κι όπου βγει.
Αυτό που έχει να κάνει ο Ολυμπιακός είναι πάρα πολύ απλό. Πρέπει απλούστατα να καλύψει τα κενά του (ανύπαρκτος στο «5») και να γίνει πιο σκληρός απέναντι σε δυνατές άμυνες. Βλέπετε, δεν μπορεί και στην Ευρωλίγκα να βρει το άλλοθι της διαιτησίας που... δεν σφύριζε τα φάουλ που του έκαναν.
Ο πρωταθλητής Ευρώπης πρέπει να μάθει να ζει και να αντιμετωπίζει τους... σκληρούς. Άλλωστε κι ο ίδιος είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει τόσο εύκολα. Όσο κι αν οι 30 πόντοι διαφοράς είναι πάρα πολλοί κι η εμφάνισή του δραματική. Μια παρένθεση είναι, θα κλείσει.
Υ.Γ: Υπάρχει έστω κι ένας που να πιστεύει ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει πρόβλημα στο «5» και η πίστωση χρόνου μπορεί να εμφανίσει ξαφνικά τον ανύπαρκτο Μπέγκιτς ή να βελτιώσει τους «λίγους» ψηλούς του; Μήπως αρχίζουν να δημιουργούνται αμφιβολίες και για τις αντοχές, τα κότσια και την ποιότητα του Λοτζέσκι στα δύσκολα, απέναντι σε πιο δυνατά κορμιά; Δεν φτάνει να είσαι... αθλητικός. Δεν αρκεί να... ματσάρεις στον Παναθηναϊκό. Εδώ υπάρχει θέμα. Διότι είναι παντελώς αδύνατον να πετυχαίνεις κάθε βράδυ 90 πόντους. Κι είναι απίθανο κάποια στιγμή να μη σε πάρουν χαμπάρι. Εκτός κι αν για ακόμα μια φορά αποφασίσουν να τον αντιμετωπίσουν με όρους μπασκετικής αλάνας , δίνοντας του ανοιχτό γήπεδο στο οποίο είναι όντως άπαικτος. Αυτό για την Ευρωλίγκα. Κι εκεί όμως έχει καταστεί σαφέστατο ότι η αντιμετώπιση στους πρωταθλητές Ευρώπης έχει αλλάξει προς το... δυνατότερο.
Πηγή: www.pamesports.gr