Όπως με τα μπουφάν που ο Γιώργος Δώνης φόρεσε Moncler όταν οι άλλοι φοράγανε Adidas με τέσσερις ρίγες έτσι και στους παίκτες ο κόουτς έχει καλό γούστο. Στον ΑΠΟΕΛ πήρε τον ντε Βινσέντι, χτύπησε τον Φυτανίδη και έκανε πρόταση για τον Τάσο Παπάζογλου, που όμως ο Ολυμπιακός την απέρριψε. Και δεν μου κάνει καμία εντύπωση. Ο Παπάζογλου, ενώ δεν είχε δηλωθεί στην Ευρώπη, έχει παίξει πέντε ματς πρωταθλήματος βασικός. Σημειωτέον στη θέση του πλάγιου μπακ που εκτός τραυματισμού σπάνια γίνεται αλλαγή παίκτη. Οπότε ο Παπάζογλου είναι απαραίτητος στον Ολυμπιακό και νομίζω ότι μπορεί να αντικαταστήσει έναν παίκτη που επίσης κανένας δεν πίστευε ότι θα κάνει καριέρα και όχι μόνο έκανε αλλά κατά κάποιο τρόπο έγινε και σύμβολο της ομάδας. Τον Τάσο Πάντο που συμπτωματικά έπαιζε στη θέση που εφέτος αγωνίζεται ο Παπάζογλου.
Εφέτος είναι η καλύτερή τους για τους Έλληνες του Ολυμπιακού. Ο Μήτρογλου κάνει χρονιά σούπερ σταρ και είναι ο Έλληνας παίκτης με τη μεγαλύτερη αξία στην Ευρώπη. Και ακολουθούν ο Μανωλάς, ο Σιόβας, ο Μανιάτης και ο Αβραάμ Παπαδόπουλος που επανήλθε από τον τραυματισμό του και παίρνει παιχνίδια. Με πιο ενδιαφέρουσα παρουσία του Σάμαρη. Με τον Ντιακιτέ καινούργια μεταγραφή, με τον Μασάντο να τελειώνει καλά την περσινή χρονιά, με τον Ιμπαγάσα που ένα 30λεπτο το έχει στα πόδια του να είναι ο αγαπημένος της κερκίδας ο Σάμαρης θα έπρεπε να είναι ευτυχισμένος αν έμπαινε στην 18άδα. Όχι μόνο μπήκε, αλλά έγινε βασικός. Σημαντικό για τον Σάμαρη αλλά σημαντικότερο για τον Ολυμπιακό. Τον οποίο οι Έλληνες παίκτες δεν θα τον έχουν για ένα πέρασμα, αλλά θα ξέρουν ότι μπορούν να κάνουν καριέρα. Κάτι που στο παρελθόν δεν συνέβαινε και η αλλαγή είναι εξ ολοκλήρου έργο του Μίτσελ. Τον οποίο ελάχιστα ενδιαφέρει αν ο παίκτης είναι δικός του ή του τον βρήκε άλλος. Τον ενδιαφέρει αν παίζει την μπάλα που θέλει. Αν δεν το κάνει πάει πάγκο, πάει στην κερκίδα, πάει σε άλλη ομάδα και αν λέγεται Σαλίνο ή Παπάζογλου ελάχιστα ενδιαφέρει.
Η πολιτική των ίσων ευκαιριών του Μίτσελ φάνηκε πόσο καλό κάνει και από την περίπτωση του Χολέμπας. Πρόπερσι που υπήρχε ο Μαρκάνο, ο Χολέμπας ήταν σούπερ. Πέρυσι που δεν υπήρχε ο Μαρκάνο, σούπερ ήταν ο Μαυρίας. Εφέτος που υπάρχει ο Μπονγκ και ο Μίτσελ τους πηγαίνει μία, μία, ο Χολέμπας τα ξαναπάει μια χαρά.
Το θέμα είναι να είσαι δίκαιος και σωστός στις εξηγήσεις σου. Είτε κρατάς τη θέση σου με τους όρους που έχεις βάλει είτε λες ένα «Γιασασίν, ρε μάγκες!» και πας παρακάτω. Το γράφω για τον Άδωνι Γεωργιάδη. Ο οποίος με τα φάρμακα μια χαρά τα είχε πάει. Σε σημείο που οι βαθείς στοχαστές το μόνο που έβρισκαν για να τον πικάρουν είναι να τον γράφουν «μπουμπούκο» επειδή έτσι τον λέει η γυναίκα του. Δηλαδή οι δικές τους στο σπίτι πώς τους φωνάζουν; Φούφουτο; Όμως αυτό δεν είναι το θέμα, αλλά το 25άρι. Γίνεται η ιστορία με τον άνθρωπο που πέθανε επειδή ήταν ανασφάλιστος και δεν είχε να πληρώσει τα 25, μπαίνει στην ιστορία το ΠΑΣΟΚ και τίθεται το θέμα της εισφοράς για την εισαγωγή στα νοσοκομεία. Και από τέλος που μπήκε για να αποφευχθεί η άσκοπη εισαγωγή στα νοσοκομεία το 25άρι μια γενική ισοδύναμη έμμεση φορολόγηση και βρίσκεται η λύση να μπουν 5 λεπτά φόρος στο πακέτο με τα τσιγάρα. Δηλαδή μια ακόμα έμμεση φορολόγηση. Δηλαδή λίγο καλύτερα από το να βάλουν ένα ακόμα χαράτσι στη ΔΕΗ.
Μάχες για το θεαθήναι
Αν ο Ολυμπιακός ή η ΑΕΚ πάρουν τον Αυλωνίτη και μετά από μία μέρα αποφασίσει να κόψει το ποδόσφαιρο, να γίνει παπάς στο Άγιον Όρος ή να φτιάχνει οριγκάμι, για ελάχιστα θα απασχολήσει τους οπαδούς της ομάδας που τον πήρε. Θα έχουν ικανοποιηθεί ότι ο πρόεδρος τους μετράει στο πορτοφόλι, τη μαγκιά, την ΕΠΟ, την UNICEF, το Άλφα του Κενταύρου ή όπου αλλού νομίζει ο οπαδός ότι είναι το Πάνθεον των προέδρων. Βλακεία; Καθόλου. Τα κράτη και οι αυτοκρατορίες δεν μετριούνται στους παγκόσμιους πολέμους αλλά στα πιο ασήμαντα πεδία μαχών. Από τα Ίμια, που δεν πας παρά μόνο ναυαγός, μέχρι τα Φόκλαντς που οι Άγγλοι ούτε θυμόντουσαν ότι τα είχανε μέχρι η Θάτσερ να κηρύξει τον πόλεμο μεγάλες και μικρότερες δυνάμεις έχουν συγκρουστεί στα πιο απίθανα μέρη. Με απίθανο κόστος.
Τον οπαδό που δεν τα βγάζει από την τσέπη του δεν τον νοιάζει πόσο θα στοιχίσει, αλλά να την πει. Υπάρχει βέβαια παρηγοριά αν τον παίκτη τον πάρει η άλλη ομάδα. Παράδειγμα όταν είχε πάει ο Μιχάλης Κωνσταντίνου από τον Ηρακλή στον Παναθηναϊκό. Στον Ολυμπιακό προσπάθησαν να τον πάρουν και όταν δεν τα κατάφεραν διέρρεαν ότι το έκαναν για να ανεβάσουν την τιμή του παίκτη. Η παρηγοριά όμως είναι μικρή. Αυτό που θέλει ο οπαδός είναι ο πρόεδρος να του δείχνει ότι μπορεί να παίρνει όποιον παίκτη γουστάρει. Και αν του βγει Τζιωρτζόπουλος, που όταν ήταν στο Κερατσίνι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός είχαν σκοτωθεί ποιος θα τον πάρει, μικρή σημασία έχει. Το θέμα είναι να γίνει η μεταγραφή. Και είναι ερώτημα πώς ο Μαρινάκης και ο Μελισσανίδης που έχουνε πείρα πήγανε και σκαλώσανε σε μια μεταγραφή που μόνο ένας κερδίζει και η νίκη του θα κοστίσει ακριβά. Εκτός αν ο ένας τον έχει σίγουρο και παρέσυρε τον άλλον να βγει και να πει ότι τον έχει κλεισμένο για να χάσει μούρη στους οπαδούς της ομάδας του. Είναι και το πιθανότερο και ο χαμένος θα ζητήσει τα ρέστα από όποιον τον παρέσυρε στο να κυνηγάει έναν κλεισμένο παίκτη.
Πηγή : www.sportday.gr