Η απόφαση του Γιώργου Μπαρτζώκα να επιλέξει τον Τζαμάριο Μουν για την αντικατάσταση του Πέτγουει συνιστά το μεγαλύτερο στοίχημα, αν όχι…ρίσκο, της καριέρας του (!) και μάλιστα σε μια εποχή που ο Ολυμπιακός θυμίζει… τρένο, με 24 νίκες και μόλις 2 ήττες στο σύνολο των φετινών αγώνων του, αλλά και με 11-0 στην ευρωλίγκα.
Πριν προχωρήσω στην αναφορά στην επιλογή του αμερικανού, επιθυμώ να ξεκαθαρίσω, αφενός ότι δεν αναφέρομαι διόλου στην αγωνιστική αξία του παίκτη, που θα κριθεί εν ευθέτω χρόνω στο παρκέ, κι αφετέρου πως γνωρίζω καλά ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε τη δυνατότητα να πάρει παίκτη από την «ελίτ» των (πιθανώς) προσφερομένων, διότι τέτοια εποχή δεν υπήρχαν ούτε σοβαρές-ανταγωνιστικές επιλογές, ούτε διάθεση να δαπανηθούν πολλά χρήματα.
Θα παραθέσω καταρχάς μερικά σημαντικά, κατά τη γνώμη μου, στοιχεία, που διέπουν την μπασκετική «παιδεία» του νέου ξένου των ερυθρολεύκων:
** Ο Μουν έχει παίξει στα 13 χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας σε 20 (!) ομάδες, ο Ολυμπιακός είναι ο 21ος«σταθμός» του. Με εξαίρεση τη θητεία του στο Τορόντο, το Κίβελαντ και πρόσφατα τους Λ.Α. Ντιφέντερς τουNBDL, δεν έμεινε ποτέ (!) 2η συνεχόμενη χρονιά στην ίδια ομάδα.
** Μοναδική εμπειρία του Μουν εκτός συνόρων ΗΠΑ είναι το πρωτάθλημα Μεξικού (2006-07), ενώ αγνοεί πλήρως τι σημαίνει ευρωπαικό μπάσκετ κι ευρωλίγκα, άρα μπάσκετ τακτικής, με σκληρές άμυνες, απόλυτη παρέμβαση του προπονητή και πολλές «ειδικές αποστολές» και scouting.
** Ο Μουν δεν είναι παίκτης ρακέτας, όπως ο προκάτοχός τους στο ρόστερ, Μπρεντ Πετγουει. Είναι κλασικό «σμολ φοργουορντ», «τριάρι» όπως λέγαμε παλαιότερα, με 32,9% μέσο όρο καριέρας στα τρίποντα και μόλις 4,3 μέσο όρο καριέρας στα ριμπάουντς.
Προφανώς ο (νέος) προπονητής του θεωρεί ότι μπορεί να αντικαταστήσει επάξια τον ρόλο του Πετγουέι, αλλά αυτό πρέπει να αποδειχθεί στο παρκέ, όπου ο προκάτοχος του είχε σημαντική προσφορά, τόσο εντός όσο κι εκτός «ζωγραφιστού» (70%διπ, 36,4%τριπ, 100%βολ, 1.1μπλοκ, 3,3ριμπ σε 10 ματς στην ευρωλίγκα), και πέραν των στατιστικών προσέδιδε στην ομάδα ενέργεια, αλτικότητα, φυσικά προσόντα, ρυθμό και θέαμα, ξεσηκώνοντας την εξέδρα.
Αν θέλετε να μπούμε περισσότερο σε λεπτομέρειες μάλιστα θα δείτε με ευκολία ότι τα μοναδικά στοιχεία που συνδέουν αγωνιστικά τον Πετγουέι με τον Μουν είναι πως και οι δύο φόρεσαν για έναν χρόνο τη φανέλα των Χάρλεμ Γκλομπτρότερς και πως δεν έγιναν ποτέ ντραφτ!!! Πέραν τούτου, ουδέν…
Είναι εξαιρετικά εμφανές, λοιπόν, ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού ανέλαβε μεγάλο ρίσκο και να κερδίσει ένα ιδιότυπο «στοίχημα»: πήρε έναν άγνωστο στο ευρύ κοινό παίκτη, επέλεξε έναν άσημο επαγγελματία με μάλλον «άδειο» βιογραφικό τίτλων, κατέληξε σε έναν εντελώς διαφορετικό αθλητή, σε σχέση με τη φιλοσοφία που μας έδειξε στο καλοκαιρινό «χτίσιμο» του Ολυμπιακού…
(Για την «οικονομία» της «κουβέντας» και για να μπείτε στη λογική αυτής της ανάλυσης, θυμίζω ότι ανάλογο ακριβώς ρίσκο πήρε πέρυσι και ο Πεδουλάκης, με την επιλογή του «πολύ» Μάρκους Μπανκς, με τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε…)
Υπάρχει όμως κι ένα επιπλέον ρίσκο-στοίχημα στην επιλογή του Μπαρτζώκα: σε μια εποχή που δουλεύει σκληρά για να εντάξει στην ομάδα του τον έτερο νέο αμερικανό του –αντικαταστάτη του Λο-, τον Μάρντι Κόλινς, καλείται να κάνει το ίδιο ακριβώς και μ έναν δεύτερο παίκτη, ο οποίος ωστόσο δεν προορίζεται σαφώς για κάποιον ρόλο, αλλά αντίθετα ίσως να «πέφτει πάνω» και στους Περπέρογλου, Παπαπέτρου και Λοτζέσκι, από πλευράς τακτικής.
«Υποχρεώνει» έτσι ο Μουν τον προπονητή του να μοιράσει στους Ντάνστον, Σίμμονς, Μπέγκιτς και Καββαδά το μέρος των καθηκόντων του Πέτγουέι, που αφορούσαν τα εντός ρακέτας. Επίσης τον «αναγκάζει» να αναζητήσει και νέες τακτικές στην επίθεση, αλλά και στην άμυνα, ώστε να αποφευχθούν «συνωστισμός» και miss-rotation, σε χρόνο συμμετοχής και ρόλους.
Και βεβαίως όλοι γνωρίζουμε καλά πόσο δύσκολο είναι εν μέσω συνεχών αγωνιστικών υποχρεώσεων και ταξιδίων να εντάξει ένας προπονητής 2 νέους παίκτες σ΄ένα ρόστερ που «τρέχει» ήδη 8 εβδομάδες προετοιμασίας και 26 επίσημα παιχνίδια.
Εννοώ με μια λέξη, ότι η επιλογή αυτού του παίκτη, γιατί ο Κόλλινς γνωρίζει από ευρωπαικό μπάσκετ, υποχρεώνει τον… επιλέγοντα προπονητή να «τρέξει» πολύ περισσότερο σε θέματα προπόνησης, τακτικής, αναδιανομής ρόλων και άμεση ένταξης του στο ήδη «τακτοποιημένο» σύνολο! Αυτό ακριβώς είναι το δεύτερο (και σημαντικότερο) ρίσκο-στοίχημα που ανέλαβε να υλοποιήσει ο Μπαρτζώκας.
Και βέβαια, εφεξής, οι φίλοι του Ολυμπιακού θα πρέπει να ξέρουν ότι η ομάδα που θα παρακολουθούν θα έχει διαφορετική «τακτική» εικόνα από ότι παρουσιάζε μέχρι σήμερα, γιατί απλά 2 νέοι αμερικανοί στο ρόστερ δεν είναι «μικρή» αλλάγη, εν μέσω αγωνιστικής περιόδου…
Σε κάθε περίπτωση, ας δούμε τι μπορεί να δώσει ο κ. Τζαμάριο Μουν στον Ολυμπιακός και τα ξαναλέμε…
Πηγή : www.pamesports.gr
Εννοώ με μια λέξη, ότι η επιλογή αυτού του παίκτη, γιατί ο Κόλλινς γνωρίζει από ευρωπαικό μπάσκετ, υποχρεώνει τον… επιλέγοντα προπονητή να «τρέξει» πολύ περισσότερο σε θέματα προπόνησης, τακτικής, αναδιανομής ρόλων και άμεση ένταξης του στο ήδη «τακτοποιημένο» σύνολο! Αυτό ακριβώς είναι το δεύτερο (και σημαντικότερο) ρίσκο-στοίχημα που ανέλαβε να υλοποιήσει ο Μπαρτζώκας.
Και βέβαια, εφεξής, οι φίλοι του Ολυμπιακού θα πρέπει να ξέρουν ότι η ομάδα που θα παρακολουθούν θα έχει διαφορετική «τακτική» εικόνα από ότι παρουσιάζε μέχρι σήμερα, γιατί απλά 2 νέοι αμερικανοί στο ρόστερ δεν είναι «μικρή» αλλάγη, εν μέσω αγωνιστικής περιόδου…
Σε κάθε περίπτωση, ας δούμε τι μπορεί να δώσει ο κ. Τζαμάριο Μουν στον Ολυμπιακός και τα ξαναλέμε…
Πηγή : www.pamesports.gr