Σύλληψη, σενάριο, σκηνοθεσία, εκτέλεση: Μήτρογλου, με ενδιάμεσο καταλύτη τον Φουστέρ, που δίνει τη χρυσή ασίστ και… τέζα ο Παναθηναϊκός, σε ένα χρονικό σημείο που δεν αφήνει περιθώρια διαχείρισης της… ξάπλας στο καναβάτσο.
Το γκολ που έκρινε το ντέρμπι και, εν τέλει, η πολύ μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού, αυτή η νικηφόρα απόδραση από τη «στρούγκα» της Λεωφόρου, οφείλεται αποκλειστικά σ’ αυτόν τον τεράστιο σκόρερ που υπέγραψε φαρδιά πλατιά το “clasico”.
Τσαμπουκαλεμένη η έμπνευση του «ερυθρόλευκου bomber», που παίρνει πάνω του την καθοριστική φάση του αγώνα, βάζοντας στην πλάτη τον Τριανταφυλλόπουλο με το εκτόπισμα που διαθέτει και τον ανυπέρβλητο δυναμισμό ψυχής που τον διακρίνει. Τον τρέχει πολλά μέτρα τον μπακ του ΠΑΟ, τον ταλαιπωρεί, τον βγάζει off, σπάει την μπάλα στον Φουστέρ και αυτός, με το μεγάλο του προτέρημα, τις έξυπνες τελικές πάσες, τον φέρνει με την μία απέναντι στον Καπίνο. Από κει και πέρα το τελείωμα είναι η σπεσιαλιτέ του Μήτρογλου: Μπαμ και κάτω.
Αυτό ήταν. Δεν μπορούσαν, δεν άντεχαν περαιτέρω τα παλικάρια. Προσέξτε, δεν το σχολιάζω περιπαικτικά, κάθε άλλο παρά χλευάζω τον Παναθηναϊκό. Το τελευταίο χειροκρότημα της εξέδρας, μια λαϊκή αποθέωση προς τους «πράσινους» από την οποία έλειπαν μόνο τα «όλε», με επιβεβαιώνει ως προς την παρατήρηση ότι οι γηπεδούχοι έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να μην κλείσουν ηττημένοι σαββατόβραδο το σπιτικό τους.
Μια ομάδα που δεν αμφισβητείται ότι είναι χαμένη κατά κράτος σε οποιαδήποτε μορφή σύγκρισης κι αν υποβληθεί με τον αιώνιο αντίπαλό της, υπολείπεται σε πάρα πολλούς τομείς.
Πρωτίστως σε ποιότητα υλικού. Δεν έχει ο ΠΑΟ τους παίκτες του Ολυμπιακού και, φυσικά, δεν έχει… Μήτρογλου. Έναν κανονιέρη περιωπής σε σούπερ φόρμα, ένα σέντερ φορ διεθνούς κλάση, για τον οποίο η παράδοση «μιλάει» από μόνη της: Όταν βλέπει τριφύλλι το… μαδάει. Κόντρα στον Παναθηναϊκό ο Κώστας Μήτρογλου κάνει το κέφι του!
Οι «πράσινοι» υπερέβαλαν εαυτούς, έπαιξαν όσο καλύτερα γινόταν με βάση τις αντικειμενικές δυνατότητες τους και υπό το βάρος των ευθυνών και των απαιτήσεων ενός τέτοιου αγώνα, έχω την εντύπωση ότι σαν ομάδα δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα επαναλάβουν ανάλογη εμφάνιση και στο μέλλον.
Ο Παναθηναϊκός δυσκόλεψε τον Ολυμπιακό. Με την παράταξη του Αναστασίου, τη θέληση και το υπέρμετρα σκληρό παιχνίδι που – θεωρώ, χωρίς ασφαλώς να επικροτώ ότι – αναγκαστικά αντέταξαν για να κοντράρουν την μεγάλη απόσταση με την «ερυθρόλευκη» ποιοτική ανωτερότητα, είναι αλήθεια ότι δεν άφησαν τους φιλοξενούμενους να… οργιάσουν στο γήπεδο.
Τους αφαίρεσαν ένα χαρακτηριστικό προσόν στα παιχνίδια τους: Εκείνα τα «τρομακτικά» 10άλεπτα ξεσπάσματα, με τις καταιγιστικές επιθέσεις, που εξολοθρεύουν κάθε αντίπαλο.
Το «Παράγκα και Όραμα» δεν θα έχει πια Μάνταλο
Κάπως έτσι, επαληθεύεται η στατιστική με την εικόνα του αγώνα. Οι αντίπαλοι μοιράστηκαν τις τελικές, όπως και τις καθοριστικές φάσεις για γκολ, έκοψαν στη μέση το καρπούζι της υπεροχής έχοντας ίση κατοχή μπάλας στην τελική αναλογία, ωστόσο το «ζουμί» σ’ αυτό την παθιασμένη μονομαχία την εντοπίζει σε μία πολύ σημαντική παράμετρο: Αυτή που έχει να κάνει με τον αριθμό των φάουλ.
Ο ΠΑΟ έκανε 25 έναντι μόλις 10 του Ολυμπιακού. Αυτό κατ’ αρχήν σημαίνει ότι η «κόκκινη» ανωτερότητα κοβόταν συχνά μόνο με φάουλ, ενώ η υπέρμετρη σκληρότητα από πλευράς των παικτών του Αναστασίου έμεινε αρκετές φορές ατιμώρητη από τον διαιτητή.
Σημείωσα δύο «καραμπινάτες» περιπτώσεις κόκκινης κάρτας που ο Μάνταλος είτε δεν έβγαλε από το τσεπάκι, είτε… την ξέχασε πριν πάρει το δρόμο για το γήπεδο!
Ξεκάθαρα ο Παναθηναϊκός δεν έπρεπε να τελειώσει με 11 ποδοσφαιριστές το ματς, αφού:
Στο 57’ ο Ζέκα κλοτσάει εν ψυχρώ τον Σαλίνο και ενώ από το 22’ έχει ήδη παρατηρηθεί με κίτρινη
Στο 81’ ο Πράνιτς… επιτίθεται με «καρατιά» πάλι στον Πορτογάλο μπακ (εκ των κορυφαίων των πρωταθλητών μαζί με τους Μήτρογλου, Φουστέρ, τον Σάμαρη του πρώτου μέρους, τον Μανιάτη του β’ και τον Χολέβα) και ενώ από το 25’ έχει ήδη κι αυτός κάρτα.
Ο (πρώην Αθηναίος και νυν) Καβαλιώτης ρέφερι κάνει τα στραβά μάτια και δεν τους αποβάλλει, με μοναδική – έστω και φτηνή – ίσως δικαιολογία, την επιθυμία του να λήξει ομαλά το παιχνίδι. Αλλά είναι… λογική τώρα αυτή;
Εκτός κι αν στοχεύει στην «απαλλαγή του» από τις «μιντιακές επιθέσεις» του συγκροτήματος του Φαλήρου προς το πρόσωπό του. Μπας δηλαδή και σκέφτηκε ο Μάνταλος: «Να η ευκαιρία μου για να μη με αναφέρουν ποτέ πια στο φανταστικό εξώφυλλο της (επίσης) φανταστικής έκδοσης του περιοδικού-φάντασμα: «Παράγκα και Όραμα»!
Το γκολ που έκρινε το ντέρμπι και, εν τέλει, η πολύ μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού, αυτή η νικηφόρα απόδραση από τη «στρούγκα» της Λεωφόρου, οφείλεται αποκλειστικά σ’ αυτόν τον τεράστιο σκόρερ που υπέγραψε φαρδιά πλατιά το “clasico”.
Τσαμπουκαλεμένη η έμπνευση του «ερυθρόλευκου bomber», που παίρνει πάνω του την καθοριστική φάση του αγώνα, βάζοντας στην πλάτη τον Τριανταφυλλόπουλο με το εκτόπισμα που διαθέτει και τον ανυπέρβλητο δυναμισμό ψυχής που τον διακρίνει. Τον τρέχει πολλά μέτρα τον μπακ του ΠΑΟ, τον ταλαιπωρεί, τον βγάζει off, σπάει την μπάλα στον Φουστέρ και αυτός, με το μεγάλο του προτέρημα, τις έξυπνες τελικές πάσες, τον φέρνει με την μία απέναντι στον Καπίνο. Από κει και πέρα το τελείωμα είναι η σπεσιαλιτέ του Μήτρογλου: Μπαμ και κάτω.
Αυτό ήταν. Δεν μπορούσαν, δεν άντεχαν περαιτέρω τα παλικάρια. Προσέξτε, δεν το σχολιάζω περιπαικτικά, κάθε άλλο παρά χλευάζω τον Παναθηναϊκό. Το τελευταίο χειροκρότημα της εξέδρας, μια λαϊκή αποθέωση προς τους «πράσινους» από την οποία έλειπαν μόνο τα «όλε», με επιβεβαιώνει ως προς την παρατήρηση ότι οι γηπεδούχοι έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να μην κλείσουν ηττημένοι σαββατόβραδο το σπιτικό τους.
Μια ομάδα που δεν αμφισβητείται ότι είναι χαμένη κατά κράτος σε οποιαδήποτε μορφή σύγκρισης κι αν υποβληθεί με τον αιώνιο αντίπαλό της, υπολείπεται σε πάρα πολλούς τομείς.
Πρωτίστως σε ποιότητα υλικού. Δεν έχει ο ΠΑΟ τους παίκτες του Ολυμπιακού και, φυσικά, δεν έχει… Μήτρογλου. Έναν κανονιέρη περιωπής σε σούπερ φόρμα, ένα σέντερ φορ διεθνούς κλάση, για τον οποίο η παράδοση «μιλάει» από μόνη της: Όταν βλέπει τριφύλλι το… μαδάει. Κόντρα στον Παναθηναϊκό ο Κώστας Μήτρογλου κάνει το κέφι του!
Οι «πράσινοι» υπερέβαλαν εαυτούς, έπαιξαν όσο καλύτερα γινόταν με βάση τις αντικειμενικές δυνατότητες τους και υπό το βάρος των ευθυνών και των απαιτήσεων ενός τέτοιου αγώνα, έχω την εντύπωση ότι σαν ομάδα δύσκολα, πολύ δύσκολα, θα επαναλάβουν ανάλογη εμφάνιση και στο μέλλον.
Ο Παναθηναϊκός δυσκόλεψε τον Ολυμπιακό. Με την παράταξη του Αναστασίου, τη θέληση και το υπέρμετρα σκληρό παιχνίδι που – θεωρώ, χωρίς ασφαλώς να επικροτώ ότι – αναγκαστικά αντέταξαν για να κοντράρουν την μεγάλη απόσταση με την «ερυθρόλευκη» ποιοτική ανωτερότητα, είναι αλήθεια ότι δεν άφησαν τους φιλοξενούμενους να… οργιάσουν στο γήπεδο.
Τους αφαίρεσαν ένα χαρακτηριστικό προσόν στα παιχνίδια τους: Εκείνα τα «τρομακτικά» 10άλεπτα ξεσπάσματα, με τις καταιγιστικές επιθέσεις, που εξολοθρεύουν κάθε αντίπαλο.
Το «Παράγκα και Όραμα» δεν θα έχει πια Μάνταλο
Κάπως έτσι, επαληθεύεται η στατιστική με την εικόνα του αγώνα. Οι αντίπαλοι μοιράστηκαν τις τελικές, όπως και τις καθοριστικές φάσεις για γκολ, έκοψαν στη μέση το καρπούζι της υπεροχής έχοντας ίση κατοχή μπάλας στην τελική αναλογία, ωστόσο το «ζουμί» σ’ αυτό την παθιασμένη μονομαχία την εντοπίζει σε μία πολύ σημαντική παράμετρο: Αυτή που έχει να κάνει με τον αριθμό των φάουλ.
Ο ΠΑΟ έκανε 25 έναντι μόλις 10 του Ολυμπιακού. Αυτό κατ’ αρχήν σημαίνει ότι η «κόκκινη» ανωτερότητα κοβόταν συχνά μόνο με φάουλ, ενώ η υπέρμετρη σκληρότητα από πλευράς των παικτών του Αναστασίου έμεινε αρκετές φορές ατιμώρητη από τον διαιτητή.
Σημείωσα δύο «καραμπινάτες» περιπτώσεις κόκκινης κάρτας που ο Μάνταλος είτε δεν έβγαλε από το τσεπάκι, είτε… την ξέχασε πριν πάρει το δρόμο για το γήπεδο!
Ξεκάθαρα ο Παναθηναϊκός δεν έπρεπε να τελειώσει με 11 ποδοσφαιριστές το ματς, αφού:
Στο 57’ ο Ζέκα κλοτσάει εν ψυχρώ τον Σαλίνο και ενώ από το 22’ έχει ήδη παρατηρηθεί με κίτρινη
Στο 81’ ο Πράνιτς… επιτίθεται με «καρατιά» πάλι στον Πορτογάλο μπακ (εκ των κορυφαίων των πρωταθλητών μαζί με τους Μήτρογλου, Φουστέρ, τον Σάμαρη του πρώτου μέρους, τον Μανιάτη του β’ και τον Χολέβα) και ενώ από το 25’ έχει ήδη κι αυτός κάρτα.
Ο (πρώην Αθηναίος και νυν) Καβαλιώτης ρέφερι κάνει τα στραβά μάτια και δεν τους αποβάλλει, με μοναδική – έστω και φτηνή – ίσως δικαιολογία, την επιθυμία του να λήξει ομαλά το παιχνίδι. Αλλά είναι… λογική τώρα αυτή;
Εκτός κι αν στοχεύει στην «απαλλαγή του» από τις «μιντιακές επιθέσεις» του συγκροτήματος του Φαλήρου προς το πρόσωπό του. Μπας δηλαδή και σκέφτηκε ο Μάνταλος: «Να η ευκαιρία μου για να μη με αναφέρουν ποτέ πια στο φανταστικό εξώφυλλο της (επίσης) φανταστικής έκδοσης του περιοδικού-φάντασμα: «Παράγκα και Όραμα»!
Πηγή: www.sportdog.gr