Εχει το βαρύτερο βιογραφικό από όλους τους παίκτες της Σούπερ Λίγκας. Εκτός κι αν υπάρχει άλλος με θητεία σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ (και νταμπλ με την Μπενφίκα και Kύπελλο UEFA με την Σεβίλλη μεταξύ άλλων). Δεν είναι δα και «παλαίμαχος». Τα 32 του τα έκλεισε στις 11 Δεκεμβρίου. Δεν είναι ο εφετινός Ολυμπιακός ομάδα με πολλούς αστέρες του δικού του βεληνεκούς για να ισχυριστεί κάποιος ότι ο συναγωνισμός για μια θέση στην ενδεκάδα (και δη στη δική του θέση) είναι φοβερός και τρομερός.
Εχει πετύχει 11 γκολ σε 1246 λεπτά συμμετοχής πρωταθλήματος (18 ματς), δηλαδή 1/113 λεπτά. Και 2 γκολ σε 201 λεπτά συμμετοχής στο Τσάμπιονς Λιγκ, 1/100 λεπτά. Καλύτερη επίδοση από τον Μήτρογλου στην Ευρώπη, χειρότερη στην Σούπερ Λίγκα, όπου έχουν καταφέρει το «1-2» (σπάνιο για παίκτες από την ίδια ομάδα) και στον πίνακα των σκόρερς και στον μέσο όρο γκολ/λεπτό συμμετοχής.
Βλέπεις, λοιπόν, τον Χαβιέ Σαβιόλα (και, παρεμπιπτόντως, σκέφτεσαι τον Πάμπλο Γκαρσία…). Να έχει παίξει στον μισό από το σύνολο του χρόνου στα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ! Χωρίς τραυματισμούς, πάντα διαθέσιμος. Αλλά έχει αγωνιστεί μόνο σε 6 από τα 19 ολόκληρα ενενηντάλεπτα στο πρωτάθλημα. Στα 8 ματς αντικαταστάθηκε, στα 4 (όπως χθες, εναντίον του Ατρόμητου) μπήκε ως αλλαγή. Σε ένα (με τον Αστέρα Τρίπολης), έμεινε εκτός αποστολής, διότι ο Μίτσελ λογικά δεν ήθελε να ρισκάρει ενόψει του «τελικού» που ακολουθούσε εναντίον της Αντερλεχτ, δεδομένης της απουσίας του τραυματία Μήτρογλου.
Τον έχετε ακούσει ποτέ να γκρινιάζει; Να αφήνει υπονοούμενα σε δηλώσεις; Να μοιάζει δύσθυμος και «στραβωμένος»; Να δημιουργεί πρόβλημα στην ομάδα του ή στον προπονητή του; Ακόμη (που δεν το πιστεύω) και να έχει κάνει «κάτι» στα αποδυτήρια ή με τον Μίτσελ και να μην έχει δημοσιοποιηθεί, δεν θα μπορούσε να έχει πει και να έχει κάνει δημοσίως δεκάδες πράγματα;
Ναι, ο Μήτρογλου έχει κλέψει την παράσταση εφέτος. Ναι, η κλασική θέση του Χαβιέ «αργοσβήνει» στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ναι, δεν είναι «καθηγητής» στο πρέσινγκ και στο μαρκάρισμα. Μα, σάμπως ο «κούνελος» δεν προσφέρει; Μήπως έχει φανεί αδιάφορος ή με «τουπέ» εντός αγωνιστικού χώρου; Μήπως έχει δείξει ατομιστής ή «παρτάκιας»; Όχι βέβαια. Επαναλαμβάνω: μιλάμε για τον Σαβιόλα. Για τον Σαβιόλα στην Ελλάδα. Στο πρωτάθλημα στο οποίο κάνει πλάκα στο 80% των στόπερ ο 37χρονος Καμαρά και είναι τρίτος σκόρερ ο 34χρονος Σολάρι της Ξάνθης. Δεν ήταν ποτέ ο Αργεντινός στο Top – 10 των επιθετικών παγκοσμίως, ακόμη και στο «πικ» της καριέρας του. Μα, νομίζω, πως τέτοιο ratio απόδοσης-κλάσης:διαχείρισης - συμπεριφοράς από τέτοιου βεληνεκούς παίκτη στην Ελλάδα, δεν έχουμε συναντήσει στο παρελθόν. Respect στον Σαβιόλα του οποίου εν Ελλάδι «κολλητός» είναι ο Τσόρι, με τον οποίο συνήθως διεκδικεί την ίδια θέση στην ενδεκάδα!
Βλέπεις, λοιπόν, τον Σαβιόλα. Και μετά βλέπεις και τον Μανιάτη. Στην ίδια ομάδα. Αλλά σε διαφορετικό «περιβάλλον», σε άλλο «κόσμο». Τον κατ’ εμέ (όσο κι αν γκρινιάζουν πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού) βελτιωμένο ποδοσφαιρικά Μανιάτη. Έναν παίκτη που έχει βάλει περισσότερη ενέργεια και μυαλό στο παιχνίδι του, που δεν διστάζει να αναλαμβάνει οργανωτικές πρωτοβουλίες και ευθύνες, να πλησιάζει περισσότερο στην περιοχή, να ζητά περισσότερο τη μπάλα, να «πηγαίνει» στην τελική προσπάθεια όπως κάθε μοντέρνο «6-8άρι», να πετυχαίνει για πρώτη φορά τόσα γκολ εφέτος (σε γενικά σούπερ παραγωγική σεζόν για τον ΟΣΦΠ). Χωρίς ταυτόχρονα να αμελεί τα ανασταλτικά καθήκοντά του. Έναν Μανιάτη που προσπαθεί για το καλύτερο κάθε μέρα, κάθε σεζόν, στον καινούριο πλέον σταθερό ρόλο του και στον Ολυμπιακό ορισμένες φορές και στην εθνική Ελλάδας: του «μέσα δεξιά» στο 4-3-3, του «οκταριού» στο 4-2-3-1.
Τον παρατηρούσα χθες στο Περιστέρι. Γκρίνια, ανοιχτά χεράκια, μουρμούρα στον ρέφερι, πιάσιμο του κεφαλιού, γουρλωμένα μάτια. Για μένα ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του. Και ταυτόχρονα ένα κακέκτυπο του παλιού «καλού» Τοροσίδη. Δεν τον κακίζω: αυτό το συγκεκριμένο περιβραχιόνιο είναι ικανό να αλλοιώσει συμπεριφορές και χαρακτήρες. Το λέω, γιατί γνωρίζω πως σε μια άλλη κοινωνία, της εθνικής ομάδας, είναι «άλλος» Μανιάτης. Οσο ακόμη είναι καιρός, ας κρατήσει αντιστάσεις. Μπορεί να διατηρήσει την ισορροπία, αν και το βάρος από τον περυσινό τελικό του Κυπέλλου είναι μεγάλο. Μπορεί βεβαίως, από την άλλη μεγαλώνοντας να φτάσει και την κλίμακα «Σάββας». Πού ξέρεις, όμως; Αν είχε μείνει στην Ελλάδα ο «Τόρο», ίσως να τον είχε «πλησιάσει»…
Προς το παρόν, ας διαβάσει τις δηλώσεις των ξένων εκπροσώπων του Ολυμπιακού στις χθεσινές δημόσιες τοποθετήσεις τους (δηλαδή του Μίτσελ, του Ρομπέρτο και του Εντινγκά). Ας διαβάσει μετά του Σάββα και τις δικές του. Ας κάνει τις συγκρίσεις και ας αποφασίσει σε ποια κλίμακα θέλει να πλησιάσει.
Υ.Γ. Για να μην μασάτε ταραμά: ο Στυλιαράς παίζει μέχρι το 25’ 20%-80% Ολυμπιακό. Και από το 25’ μέχρι το 90’ παίζει 50%-50%. Τι σημαίνει 50%-50%; Ότι δεν δίνει φαουλάκια γύρω – γύρω από την περιοχή του Ατρόμητου, ότι είναι δίκαιος στον πειθαρχικό έλεγχο, ότι δεν κάνει παντός είδους μικρές χάρες στον «μεγάλο». Αυτό. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω. Απλώς στα ματς του Ολυμπιακού έχουμε χάσει το μέτρο και το κριτήριο αξιολόγησης της διαιτησίας. Είναι «άλλα» ματς, ενός διαφορετικού ποδοσφαιρικού σύμπαντος. Ο βοηθός που έχει σηκώσει το σημαιάκι στον «Παπ» (α’ μέρος) και στον Ολαϊτάν (β΄ μέρος) να πάει σε οφθαλμίατρο, να κάνει ασκήσεις θάρρους σαν τον Λαζόπουλο στους «Δέκα Μικρούς Μήτσους», να χάσει δυο – τρία κιλά και να επανέλθει καλύτερος.
Ο ΣΑΒΙΟΛΑ ΣΤΟ ΤΣΑΜΠΙΟΝΣ ΛΙΓΚ
1. OΣΦΠ – ΠΣΖ 1-4: Μπαίνει στο 74’ αντί του Φουστέρ.
2. Αντερλεχτ – ΟΣΦΠ: 0-3: Βασικός, αλλαγή στο 66’ από τον Τσόρι
3. Μπενφίκα – ΟΣΦΠ 1-1: Στον πάγκο
4. ΟΣΦΠ – Μπενφίκα 1-0: Βασικός, αλλαγή στο 46’ από τον Τσόρι
5. ΠΣΖ – ΟΣΦΠ 2-1: Μπαίνει στο 77’ αντί του Κάμπελ
6. ΟΣΦΠ – Αντερλεχτ 3-1: Χάνει πέναλτι, βάζει δύο γκολ και γίνεται αλλαγή στο 61’ από τον Τσόρι.
Πηγή: www.gazzetta.gr