Το ποδόσφαιρο γι' αυτό ξεχωρίζει απ' όλα τα ομαδικά σπορ. Γιατί κρίνεται στις λεπτομέρειες. Γιατί ένα ματς μπορεί να κριθεί στο δέκατο του δευτερολέπτου. Γιατί δεν είναι δεδομένη η νίκη ούτε του αγωνιστικά καλύτερου και ποιοτικότερου αλλά ούτε και της ομάδας που στέκεται καλύτερα μέσα στο γήπεδο. Το μόνο τελικά σίγουρο στο ποδόσφαιρο είναι ότι στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί και ότι σκοράρει ο Μήτρογλου! Και για να είμαστε και απόλυτα δίκαιοι, στο τέλος κερδίζει και ο Φουστέρ, γιατί οι πινελιές του Ισπανού είναι πάντα οι πιο αποφασιστικές.
Από εκεί και πέρα το αποτέλεσμα του ντέρμπι και το τελικό 0-1 στο 90' με το γκολ του Μήτρογλου αδικεί τον Παναθηναϊκό. Ή, για να είμαι πιο ακριβής, αυτό το τελικό 0-1 αδικεί την προσπάθεια των παικτών του Παναθηναϊκού. Αδικεί και το πλάνο του Γιάννη Αναστασίου που προσάρμοσε απόλυτα ρεαλιστικά την ομάδα του στην ποιοτική ανωτερότητα του αντιπάλου, εκμεταλλεύτηκε τον... μπλαζέ Ολυμπιακό λόγω και του επερχόμενου ματς με την Μπενφίκα και είχε καταφέρει να πάρει ό,τι περισσότερο μπορούσε από το συγκεκριμένο ματς.
Ο Παναθηναϊκός περίμενε στο ξεκίνημα τον Ολυμπιακό, κατάλαβε ότι με τον Σαβιόλα να στερεί έναν παίκτη από τα χαφ και με τον Φουστέρ να βολοδέρνει στα αριστερά ο μοναδικός του κίνδυνος προερχόταν από την κινητικότητα του Σαλίνο, είδε τον Μήτρογλου να απειλεί στο 15', αλλά από εκεί και πέρα είχε καταφέρει να φέρει το ντέρμπι στα μέτρα του. Δυσκολευόταν βεβαίως να απειλήσει ακόμα και στην κόντρα, ως μέσο ανάπτυξης είχε μόνο τις μακρινές μπαλιές από την άμυνα, αλλά του έκανε στο 100% ότι ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο δεν μπορούσε να του βγάλει φάσεις.
Ο Παναθηναϊκός έγινε επικίνδυνος στην επανάληψη. Ανέβηκε στο γήπεδο, έκλεψε μπάλες, είχε πολύ καλύτερο τον Ζέκα και αν ο Μπεργκ με τον Φιγκερόα επιβεβαίωναν τα καλά ποσοστά ευστοχίας τους, θα μπορούσε να έχει προηγηθεί. Δεν το έκανε και ο Μήτρογλου στη χειρότερη δυνατή στιγμή τον τιμώρησε. Θα μπορούσε να το έχει κάνει αν είχε έναν καλύτερο Πράνιτς αντί του Πράνιτς. Ο Κροάτης έτσι όπως ήταν στημένος στο γήπεδο ο Παναθηναϊκός ήταν εκείνος που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά και ο Αναστασίου θα έπρεπε να ψάξει στη διάρκεια του ματς για τον παίκτη που θα ήταν ο Πράνιτς του αρχικού σχεδίου.
Για τον Ολυμπιακό δεν κάνει κάποια σημαντική διαφορά το χθεσινό ντέρμπι. Το να επιβεβαιώσει ότι είναι καλύτερος και ποιοτικότερος του Παναθηναϊκού δεν το χρειαζόταν γιατί το γνωρίζουμε όλοι. Υπάρχει πάντα η ικανοποίηση όταν κερδίζεις τον «αιώνιο» αντίπαλο μέσα στη Λεωφόρο και μάλιστα με γκολ στο 90', αλλά έως εκεί. Είναι η πρώτη φορά που τουλάχιστον εντός των συνόρων ο Ολυμπιακός κερδίζει ματς με αυτόν τον τρόπο, χωρίς δηλαδή να έχει την καθολική υπεροχή επί του αντιπάλου του. Για μία μεγάλη ομάδα χρειάζονται και αυτές οι νίκες και όσο τις κάνει ο Ολυμπιακός δείχνει το πόσο γερά πατάει πλέον στα πόδια του.
Το συγκεκριμένο ματς ήταν πολύ πιο σημαντικό για τον Παναθηναϊκό. Δεν ήταν το ματς χωρίς αύριο, αλλά ένα ντέρμπι επιβίωσης ή καλύτερα ένα ντέρμπι για να δείξει αν μπορεί να επιβιώσει στη συνέχεια. Το θετικό για την ομάδα του Αναστασίου είναι ότι και στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ και απέναντι στον Ολυμπιακό στάθηκε με αξιοπρέπεια με βάση την ποιότητα του ρόστερ της. Το αρνητικό είναι ότι έχασε και τα δύο αυτά ματς.
Το χαμένο ντέρμπι της Τούμπας τον πήγε πίσω ως προς την αγωνιστική του αντίδραση στα επόμενα παιχνίδια του. Το ζητούμενο είναι ποια θα είναι η αντίδραση μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό. Γιατί είναι πολύ σκληρό για τον Παναθηναϊκό να μην είναι ο... κανονικός Παναθηναϊκός αλλά να έχει την υποχρέωση να στέκεται σαν Παναθηναϊκός. Και αυτό δεν είναι πάντα δεδομένο. Απέναντι στον Ολυμπιακό ήταν Παναθηναϊκός. Με όσα βεβαίως του λείπουν αλλά και με την πλήρη αξιοποίηση των δυνατοτήτων του. Εχει κι αυτό τη σημασία του.
Στα συν του Γιάννη Αναστασίου είναι ότι έχει δουλέψει τον Παναθηναϊκό και ότι με τα όπλα που έχει στα χέρια του είναι ξεκάθαρο ότι προσπαθεί να δημιουργήσει μία κανονική ομάδα. Με βάση αυτό το κριτήριο, φαίνεται να βγαίνει και η προπονητική επιλογή του Γιάννη Αλαφούζου που είχε και έχει μεγάλο ρίσκο.
Φοβάμαι, όμως, ότι ο Αναστασίου υστερεί ακόμα σε προσωπικότητα αλλά κυρίως σε ψυχολογία, για να διαχειριστεί το τεράστιο βάρος να είναι στον πάγκο του Παναθηναϊκού, όχι για να κάνει διαχείριση μίας στρωμένης κατάστασης όπως είχε συμβεί με τον Νίκο Νιόπλια, όταν είχε διαδεχθεί τον Τεν Κάτε, αλλά για να ηγηθεί μιας τόσο δύσκολης προσπάθειας.
Για μια ακόμα φορά η αντίδρασή του μετά από ένα παιχνίδι του Παναθηναϊκού φανερώνει πρόβλημα στη διαχείριση των συναισθημάτων του και στον χειρισμό ενός αρνητικού αποτελέσματος. Δεν αναφέρομαι τόσο στο επεισόδιο με τον Τριανταφυλλόπουλο, γιατί δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι ακριβώς συνέβη με τον πιτσιρικά και με την ευαίσθητη ψυχολογία του, ειδικά αν έχει καταλάβει ότι δεν αντέδρασε σωστά στην πιο καθοριστική φάση του ντέρμπι.
Αναφέρομαι στον συνολικό τρόπο της αντίδρασής του, στον τρόπο με τον οποίον εκφράζει τα συναισθήματά του μετά τα ματς, ακόμα και στην ατυχή του δήλωση περί συγχαρητηρίων στους οπαδούς του Παναθηναϊκού, επειδή... επέτρεψαν να τελειώσει το ντέρμπι. Είναι πολύ μεγάλη η πίεση στον πάγκο του Παναθηναϊκού που δεδομένα θα έχει ακόμα πολλές διακυμάνσεις στην απόδοσή του και ο Ελληνας τεχνικός οφείλει να το διαχειριστεί καλύτερα, γιατί η δουλειά του εντός της ομάδας φαίνεται και ο Παναθηναϊκός δεν είναι του... πεταματού ή πολύ περισσότερο η ομάδα του όσα πάνε και όσα έρθουν της περσινής σεζόν.
Το κλάμα του Τριανταφυλλόπουλου είναι σίγουρα μία από τις στιγμές του ντέρμπι. Αλλά όσο ο Παναθηναϊκός βάζει στην ομάδα του νεαρούς Ελληνες παίκτες που βγάζουν αυτήν την αντίδραση μετά από μία ήττα από τον Ολυμπιακό, όσο στηρίζεται σε παιδιά που εκτός από ταλέντο και εμπειρίες καταλαβαίνουν το βάρος της φανέλας που φορούν, μόνο κέρδος μπορεί να έχει. Σε γενικές γραμμές και ο Ρισβάνης και ο Τριανταφυλλόπουλος και ο Λαγός (που πρέπει να ελέγξει την... ορμή του στα μαρκαρίσματα) στάθηκαν πολύ καλά για τους «πράσινους». Να ξανακάνουν από τη μία στιγμή στην άλλη τον Παναθηναϊκό... ομαδάρα δεν γίνεται.
Ακατανόητη είναι από την άλλη πλευρά η συμπεριφορά των οπαδών του Παναθηναϊκού. Χωρίς κανένα λόγο διέκοψαν ένα ήρεμο ντέρμπι σε αρκετές περιπτώσεις στο δεύτερο ημίχρονο, με την ομάδα τους να έχει βρει ρυθμό και να απειλεί τον Ολυμπιακό. Και εκεί που θα περίμενες τα χειρότερα μετά το γκολ του Μήτρογλου, επέδειξαν την καλύτερη δυνατή συμπεριφορά και πολύ σωστά και στήριξαν και χειροκρότησαν την ομάδα τους στο τέλος του ντέρμπι. Να κάνεις κακό σε κάτι που αγαπάς και δεδομένα στηρίζεις είναι μάλλον παράλογο.
Ο φετινός Παναθηναϊκός έχει τη ζεστασιά της Λεωφόρου, αλλά από την άλλη πλευρά θα πρέπει να γίνουν πολλά σε αυτό το γήπεδο ώστε να πληροί τις προϋποθέσεις για να φιλοξενεί ολόκληρο Παναθηναϊκό. Ας μην παρηγορούμαστε από το ότι το ντέρμπι τελείωσε χωρίς προβλήματα. Οι εικόνες της τηλεοπτικής μετάδοσης παρέπεμπαν σε κάτι πολύ μακρινό. Και χρειάζεται τεράστια προσπάθεια από τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού ώστε να διαχειριστούν τα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας.
Πηγή : www.sentragoal.gr