(Αντώνης Πίκουλας)
Τι έδειξαν μέχρι στιγμής τερματοφύλακας, πλάγιοι μπακ στόπερ και αμυντικά χαφ
Επειδή διαβάζω δεξιά και αριστερά διάφορες προσπάθειες αξιολόγησης των μεταγραφικών κινήσεων του Ολυμπιακού, θα επιχειρήσω και εγώ με τη σειρά μου, φίλες και φίλοι ΓΑΥΡΟΙ, να κάνω μία προσωπική ανάλυση όλων των παικτών εκείνων που το καλοκαίρι που μας πέρασε ήρθαν στο Λιμάνι.
1. ΡΟΜΠΕΡΤΟ
Ο Ισπανός τερματοφύλακας αναδεικνύεται ως η μεταγραφή της χρονιάς και δίνει στον Ολυμπιακό την αξιοπιστία και την ασφάλεια που του έλειπε κάτω από τα δοκάρια από την εποχή που ο Αντώνης Νικοπολίδης κρέμασε τα γάντια του. Και είναι η πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια, δεν θυμάμαι πόσα, που ο Ολυμπιακός παίζει με θηρίο κάτω από τα γκολπόστ, έναν πανύψηλο τερματοφύλακα, γυμνασμένο, με μακριά χέρια, που η θέα του και μόνο τρομάζει τους αντίπαλους επιθετικούς και τους κάνει να σκέφτονται διπλά τη δυνατότητα εκτέλεσης. Ο Ρομπέρτο έχει απίστευτα αντανακλαστικά, φοβερή αντίληψη του παιχνιδιού, αποκρούει με κάθε τρόπο, ενώ είναι άψογος με την μπάλα στα πόδια. Μόνο μειονέκτημά του η αδυναμία στις εξόδους, κάτι που το ξέρει και το δουλεύει. Μακάρι να μείνει και του χρόνου στον Ολυμπιακό, καθώς ακούω ότι η Ατλέτικο Μαδρίτης με 3 εκατομμύρια ευρώ -και αυτό είναι είδηση!- είναι πρόθυμη να πωλήσει στον Θρύλο το 50% των δικαιωμάτων του.
2. ΣΑΛΙΝΟ
Ο Βραζιλιάνος μπακ της Μπράγκα αποκτήθηκε ως ελεύθερος και εκ του λόγου τούτου αμφισβητήθηκε μόλις ήρθε, κυρίως όμως διότι στις πρώτες του εμφανίσεις δεν έπεισε ότι μπορεί να διαδεχτεί επάξια τον Τοροσίδη. Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, ο Σαλίνο εξελίχθηκε ως μία από τις καλύτερες μεταγραφές, καθώς είναι ταχύτατος, με άριστη τεχνική κατάρτιση και ικανός να καλύψει ολόκληρη τη δεξιά πλευρά. Κάτι που σημαίνει ότι και καλές προωθήσεις έχει αλλά και γρήγορες επιστροφές. Στα τελευταία παιχνίδια μάλιστα, τα πιο κρίσιμα, με Παναθηναϊκό, Μπενφίκα και ΠΑΟΚ, έδειξε μεγάλα αποθέματα δυνάμενων, πάθος και τσαμπουκά, στοιχεία που αρέσουν πάρα πολύ στον κόσμο του Θρύλου.
3. ΜΠΟΝΓΚ
Ο Καμερουνέζος ήρθε από το γαλλικό πρωτάθλημα, όπου αγωνιζόταν βασικός στη Βαλενσιέν, για να αντικαταστήσει τον Χολέμπας που θεωρητικά έφευγε για Μπεσίκτας. Ο «Γερμανός», όμως, έμεινε και αυτό κάνει τον ανταγωνισμό πιο απαιτητικό και καθιστά τη θέση του Καμερουνέζου επισφαλή. Ο Μπονγκ είναι ένας εντελώς διαφορετικός παίκτης από τον Χολέμπας, πιο σωματώδης, καλύτερος αμυντικά, αλλά χειρότερος επιθετικά. Αν και δεν του φαίνεται, είναι γρήγορος και δεν τρώει μπαλιές στην πλάτη της άμυνας, υστερεί όμως σε τεχνική έναντι του Χολέμπας. Ενα πλεονέκτημά του είναι ότι ως αριστεροπόδαρος και με βάση τη σωματοδομή του μπορεί να παίξει και ως αριστερός στόπερ, αντί του Σιόβα, ενώ στις εκτελέσεις των στημένων στην άμυνα ξέρει να καλύπτει καλά το πρώτο δοκάρι και λειτουργεί σε αυτές τις περιπτώσεις ως τρίτος κεντρικός αμυντικός. Η παρουσία και των δύο, του Μπονγκ και του Χολέμπας δηλαδή, δίνει στον Μίτσελ τη δυνατότητα, βάσει της συμπληρωματικότητάς τους, να τους χρησιμοποιήσει αν χρειαστεί ταυτόχρονα στην ίδια ενδεκάδα, τον έναν πίσω και τον άλλο μπροστά. Οπως έκανε, άλλωστε, στο παιχνίδι πρωταθλήματος με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη.
4. ΜΕΤΖΑΝΙ
Ο Αλγερινός κεντρικός αμυντικός, που ήρθε ως δανεικός από τη Μονακό, σίγουρα δεν έχει πείσει με τις μέχρι τώρα εμφανίσεις του και γι’ αυτό ακούγεται ότι θέλει να αποχωρήσει από τον Ολυμπιακό. Ο Μετζανί είναι ένα δυνατό παιδί, σκληροτράχηλος αμυντικός που θυμίζει Καλιτζάκη, όμως υστερεί και σε ταχύτητα αλλά και στη μεταβίβαση. Δεν είναι κακός παίκτης, θα έλεγα πως είναι δυνατός στόπερ -κυρίως στα man-to-man- όμως με Σιόβα-Μανωλά και Αβραάμ Παπαδόπουλο μοιραία είναι το νούμερο 4 στο κέντρο της άμυνας του Ολυμπιακού.
5. ΤΟΡΕΣ
Ο Ισπανός αμυντικός ακόμη δεν έχει παίξει σε επίσημο αγώνα για να τον δούμε με τον Θρύλο. Βλέπετε, ο τραυματισμός του και η αποθεραπεία του τον κράτησαν επί μακρόν εκτός αγωνιστικών χώρων. Το γεγονός ότι έπαιξε βασικός στη Ρεάλ Μαδρίτης, κυρίως ως αριστερός μπακ αλλά και ως στόπερ, αλλά και το ότι αγωνίστηκε, χρόνια επίσης, βασικός στη Χετάφε, σίγουρα αποτελεί διαβατήριο για την ικανότητά του, λαμβάνοντας υπόψη πως ο Μίτσελ τον ξέρει και τον πρότεινε. Ο Τόρες, που βρίσκεται σε καλή ποδοσφαιρικά ηλικία, είναι ένας ρολίστας της άμυνας, που μπορεί να καλύψει όλες τις θέσεις, από τα άκρα έως το κέντρο. Στο μυαλό μου είναι κάτι σαν Ζεβλάκοφ σε μία πιο «λάιτ» εκδοχή. Πιστεύω δηλαδή πως ο Τόρες περισσότερο θα είναι το μπακάπ του Σαλίνο για δεξιά, ενώ θα δώσει σημαντικές βοήθειες στο κέντρο της άμυνας, πίσω από Σιόβα και Μανωλά, εάν ο Αβραάμ δεν καταφέρει σύντομα να επανέλθει στα γνωστά καλά του επίπεδα.
6. ΣΑΜΑΡΗΣ
Ο νεαρός άσος που ήρθε από τον Πανιώνιο αποτελεί τη δεύτερη αποκάλυψη της χρονιάς και δεν είναι τυχαίο ότι ο Μίτσελ τον εμπιστεύθηκε, του έδωσε φανέλα βασικού και ο ποδοσφαιριστής όχι μόνο είναι ο εγκέφαλος του Ολυμπιακού, παίζοντας μπροστά από τα σέντερ μπακ, αλλά και της εθνικής ομάδας με την οποία αναμένεται να αγωνιστεί βασικός αύριο, Τρίτη, κατά της Ρουμανίας στο Βουκουρέστι. Πρόκειται για κεντρικό χαφ με εξαιρετική τεχνική, πολύ καλή κάθετη πάσα, που καλύπτει πολλά χιλιόμετρα και είναι επίσης πολύ καλός στα ανασταλτικά του καθήκοντα, τόσο χαμηλά όσο και στο ψηλό παιχνίδι. Και το γεγονός ότι ο Μανιάτης έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, ενώ Εντινγκά, Γιαταμπαρέ και Μασάντο είναι αυτή τη στιγμή αναπληρωματικοί, καταδεικνύει πόσο μεγάλο ποδοσφαιριστή τον θεωρεί ο Ισπανός. Πιστεύω ότι, μόλις κερδίσει ακόμη περισσότερη αυτοπεποίθηση, θα μπορεί και να ανεβάζει παιχνίδι, όπως έκανε με τον Πανιώνιο, αλλά και -γιατί όχι;- να σκοράρει.
7. ΕΝΤΙΝΓΚΑ
Ο έγχρωμος άσος από το Κονγκό έχει έρθει δανεικός από τη Μονακό και με το «καλημέρα» έδειξε ότι πρόκειται για έναν καθαρόαιμο κόφτη, έναν κατεξοχήν αμυντικό χαφ, που πρώτο μέλημά του είναι να καταστρέφει παρά να δημιουργεί. Ο Εντινγκά είναι ένας καλός ποδοσφαιριστής, που καλύπτει σωστά τη θέση του και η παρουσία του κάνει πιο σφιχτή την άμυνα του Ολυμπιακού, κυρίως απέναντι σε πολύ ισχυρούς αντιπάλους, όπως ήταν η Μπενφίκα και η Παρί. Υστερεί, όμως, σε φαντασία, σε δημιουργικό παιχνίδι, δεν πατάει στην αντίπαλη περιοχή και σπανίως σκοράρει, με εξαίρεση ένα τέρμα που πέτυχε στον Φωκικό. Είναι ένας Λεντέσμα στο πιο σκληρό και δυνατό, χωρίς όμως τη δυνατότητα του Αργεντινού να σπάει την μπάλα σωστά δεξιά και αριστερά με διαγώνιες πάσες.
Πηγή : www.gavros.gr