Ήθελε χτες ο Τάτος να αποδείξει πως άδικα τον έκοψε από το ρόστερ της ομάδας ο Μίτσελ το καλοκαίρι. Και έκανε τα πάντα γι’ αυτό.
Πρώτα απ όλα έδειξε μία μαχητικότητα ασυνήθιστη για τον Τάτο και αυτό ήταν στα πολύ θετικά σημεία της παρουσίας του. Επίσης έδειξε να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και να θέλει να ηγηθεί της ομάδας του.
Και αυτό ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για τον Αντρέα, γιατί και αυτός ο τομέας δεν είναι το φόρτε του.
Πιστεύω δε, πως αν ο Αντρέας βελτιωθεί στην επιθετική, αλλά και στην αμυντική… επιθετικότητα του και αποκτήσει περισσότερη αυτοπεποίθηση και προσωπικότητα στο παιχνίδι του, επειδή μπαλαδόρος και δη αριστεροπόδαρος είναι, του χρόνου θα τον δει με διαφορετικό μάτι ο προπονητής του Ολυμπιακού.
Από την άλλη πάλι, θα πρέπει ο Αντρέας να καταλάβει πως δεν μπορεί να εκβιάζει καταστάσεις όταν αυτό δεν προσφέρεται.
Έτσι το να επιχειρεί να νικήσει τον Ρομπέρτο από το κέντρο του γηπέδου ή από την γραμμή του πλάγιου άουτ δεν είναι και το πιο έξυπνο πράγμα του κόσμου!
Ούτε να γκρινιάζει σχεδόν συνεχώς και για τα πάντα του προσφέρει κάτι στην ποδοσφαιρική του αξία.
Επίσης το να προσπαθεί να πάρει πέναλτι πέφτοντας ως γκρεμισμένος τοίχος όταν νιώθει την παλάμη του συνονόματου του Αντρέα Σάμαρη να τον ακουμπά στο ώμο, δεν του προσθέτει κάτι. Αντίθετα τα δύο τελευταία (γκρίνια και θέατρο) θα πρέπει να τα αποβάλλει εξ ολοκλήρου ως ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού.
Στην φάση όμως του 17’ θα ήθελα να σταθώ λιγάκι παραπάνω, ξεκαθαρίζοντας από την αρχή πως:
Το τι σφυρίζει στα παιχνίδια του Ολυμπιακού η διαιτησία δεν αφορά τον Ολυμπιακό. Και δεν τον αφορά, είτε αυτό που σφυρίζεται είναι σωστό είτε είναι λάθος. Επίσης δεν τον αφορά είτε αυτό που σφυρίζεται είναι υπέρ του είτε αυτό που σφυρίζεται είναι εναντίον του.
Είναι τόσο μεγάλη και χαώδης η διαφορά που δεν μπορεί να παίξει ρόλο ένα σφύριγμα, όσο αρνητικό και αν είναι, στη φυσιολογική ροή των γεγονότων και την τελική έκβαση ενός αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος που συμμετέχει η ομάδα του Ολυμπιακού.
Από την άλλη είναι εντελώς ξεκάθαρο πως αν δεν σφυρίξει κάποιος διαιτητής κάποιο μαρς πέναλτι που πραγματικά έχει διαπράξει παίκτης του Ολυμπιακού ή επίσης αν επικυρώσει γκολ που έχει πετύχει παίκτης του Ολυμπιακού ενώ βρισκόταν σε εμφανή θέση οφ σάιντ, τότε η ενέργεια αυτή μόνο ως προβοκατόρικη και εχθρική στον Ολυμπιακό μπορεί να ληφθεί ότι είναι!
Και όντως είναι εχθρική και προβοκατόρικη μια τέτοια ενέργεια, αφού είναι πασιφανές ποιος είναι ο… «ωφελημένος», που πάντως σίγουρα δεν είναι ο Ολυμπιακός! Είναι απτό και δια της οράσεως ποιοι ωφελούνται από τέτοιες… «άδικες» αποφάσεις, τάχα υπέρ της ομάδας μας!
Επομένως, για να περάσουμε και στο δια ταύτα, αν ήταν πέναλτι υπέρ του Άρη το πέσιμο του Τάτου, εγώ προσωπικά, δεν θα είχα καμία αναστολή να το παραδεχτώ! Αν ήταν πέναλτι! Δεν ήταν όμως!
Ο Ανδρέας ήθελε να αποδείξει πολλά μέσα σε ένα μόνο παιχνίδι και με την φούρια αυτή έπεσε, όταν ο Σάμαρης του ακούμπησε τον ώμο, από μόνος του!
Όποιος έχει παίξει μπάλα γνωρίζει ότι δεν πέφτει κανείς -και κυρίως δεν πέφτει με αυτό τον τρόπο- από τέτοιου είδους ακουμπήματα!
Έπεσε ο Ανδρέας γιατί ήθελε σαν τρελός να αποδείξει πως αδίκως τον έκοψε ο Μίτσελ από το ρόστερ το καλοκαίρι!
Μόνο που με … πεσίματα δεν αποδεικνύεις απολύτως τίποτα!
Το πολύ-πολύ να φτιάξεις ένα ανόητο και εμπαθές πρωτοσέλιδο…. ή να τροφοδοτήσεις δύο βλακώδεις και μηδενιστικές … αναλύσεις κάποιων … εμφανώς καταθλιπτικών πια, συγχυσμένων… αντικειμενικών.
Παίξε λοιπόν την μπάλα σου Αντρέα, γίνε ο ηγέτης του Άρη και το καλοκαίρι δώστα όλα στην προετοιμασία και άσε κατά μέρος τα υπόλοιπα.
Πηγή : www.olympiacos24.gr