Ο Ολυμπιακός τον τελευταίο μήνα αντιμετωπίζει πρόβλημα όχι μονάχα αγωνιστικό, αλλά και ψυχολογικό. Μέσα σε τέσσερις εβδομάδες, έχει δώσει οκτώ παιχνίδια και έχει χάσει τα πέντε, μετρώντας δύο ήττες από τον Παναθηναϊκό και μία από ΚΑΟΔ, Μιλάνο και Μπαρτσελόνα. Κέρδισε με τα χίλια ζόρια την Κηφισιά στο ΣΕΦ, ενώ νίκησε τις Φενέρμπαχτσε και Πανιώνιο. Η ομάδα ύστερα από το εντυπωσιακό αήττητο σερί της (23-0), παρουσιάζεται αγνώριστη. Από το ερυθρόλευκο στρατόπεδο, από το ξεκίνημα της χρονιάς, τόνιζαν πως από τον Γενάρη η ομάδα θα φορτσάρει, βάσει προγραμματισμού που υπάρχει, αλλά το μομέντουμ είναι άσχημο, καθώς οι Πειραιώτες έκαναν κοιλιά στην χειρότερη χρονική στιγμή. Όποιος σέβεται και αγαπάει αυτή την ομάδα, και κυρίως οι πρωταγωνιστές (παίκτες, προπονητικό-τιμ, διοίκηση) που αποτελούν ενεργά μέλη της, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνουν είναι την αυτοκριτική τους. Να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, να δουν τι έχει φταίξει και να φροντίσουν να διορθώσουν τους τομείς στους οποίους υστέρησαν. Τέρμα τα εύκολα άλλοθι, τέρμα οι δικαιολογίες.
Οι Πειραιώτες διανύουν κρίση και για να αντιμετωπιστεί χρειάζεται ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, στήριξη, εμπιστοσύνη και αναγνώριση των λαθών ώστε να αλλάξει η κατάσταση. Άλλο πράγμα όμως το να κάνεις καλοπροαίρετη κριτική με επιχειρήματα, δίχως να εθελοτυφλείς με αγάπη για την ομάδα σου, και άλλο να ξεσπάς πάνω της έχοντας θολό μυαλό. Σε όλη την διάρκεια του αήττητου ερυθρόλευκου σερί τόνιζα (και λέγαμε) πως η ομάδα δεν είναι άτρωτη. Και όπως δεν σημαίνει το ότι επειδή έκανε στην αρχή το 23-0 σερί έχει στο... τσεπάκι της φέτος το Πρωτάθλημα και το Ευρωπαϊκό, επίσης δεν πάει να πει πως λόγω ότι έχει υποστεί αγωνιστική καθίζηση εδώ και ένα μήνα δεν έχει τις δυνατότητες να πετύχει τους στόχους της. Δεν είναι ήττα για απαξίωση, ούτε για αφορισμό.
Το δεύτερο χαμένο ματς στο ΟΑΚΑ μέσα σε έναν μήνα από τον Παναθηναϊκό όμως, όντας παράλληλα το πέμπτο (!) μέσα σε τέσσερις εβδομάδες, προσφέρεται για προβληματισμό και αυτοκριτική. Και αναφέρω αρκετές φορές την λέξη "αυτοκριτική" διότι βιώνοντας από κοντά το ερυθρόλευκο περιβάλλον λόγω της δουλειάς, τα περισσότερα μέλη της ομάδας έριχναν τις ευθύνες και τα αίτια των αρνητικών αποτελεσμάτων είτε στην διαιτησία, είτε στους "άλλους". Όταν δεν μπορείς (η μάλλον δυσκολεύεσαι) να αναγνωρίσεις πως έχεις εσύ το πρόβλημα, πως και εσύ φταις, πως και εσύ κάπου κάνεις κάτι λάθος, τότε είναι δύσκολο να προχωρήσεις όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά γενικότερα στην ζωή, στην καθημερινότητα σου. Έτσι, λοιπόν, και αυτή η περήφανη, σπουδαία και θρυλική ομάδα, η επί δύο συναπτά έτη Πρωταθλήτρια Ευρώπης, που κανείς δεν ξεχνάει (τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω) τις χαρές που έχει προσφέρει όχι μόνο στον Ολυμπιακό, αλλά και στον ελληνικό αθλητισμό, αν δεν κάνει τώρα την αυτοκριτική της, σταματώντας να ψάχνει για άλλοθι και δικαιολογίες, κινδυνεύει να χάσει τον δρόμο της.
Σε 7 "αιώνια" ντέρμπι, μετρά 6 ήττες, ενώ στα 3 τελευταία είναι κάτω από τους 60 πόντους
Να πάρουμε ορισμένα δεδομένα όσον αφορά τα ματς Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός έχοντας προπονητές τους Γιώργο Μπαρτζώκα και Αργύρη Πεδουλάκη και να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα. Στην περσινή σεζόν, οι ερυθρόλευκοι ξεκίνησαν με ένα 2-0 απέναντι στους πράσινους, κερδίζοντας τους στη κανονική περίοδο σε ΟΑΚΑ (60-64) και Φάληρο (72-67). Το "τριφύλλι" στη συνέχεια, κάνοντας αλλαγές ώστε να "ταιριάξει" αγωνιστικά καλύτερα τους Πειραιώτες, με τον κόουτς του αντιπάλου να δηλώνει δημόσια σε συνέντευξη του πως "πήρα τους Λάσμε-Γκιστ ώστε να ματσάρω το πλεονέκτημα που είχε κοντά στο καλάθι ο Ολυμπιακός με τους Χάινς-Πρίντεζη", από τότε σε εφτά "αιώνια" ντέρμπι μετράει έξι νίκες και μόλις μία ήττα! Οι Πειραιώτες, ύστερα από το 2-0, έχασαν τον τελικό στο Κύπελλο (78-81), παρουσιάστηκαν άδειοι από ενέργεια στους τελικούς της Basket League χάνοντας τρία σερί ματς (51-64, 63-52, 72-76), κέρδισε στο κεκλεισμένων των θυρών ΣΕΦ (55-45) και παραδόθηκε στο Μαρούσι εις διπλούν στη συνέχεια (67-59 στον ημιτελικό, 58-48 στο πρωτάθλημα).
Κάτι, λοιπόν, πάει στραβά, έτσι δεν είναι; Κάτι κάνεις λάθος. Κύριο συμπέρασμα από τα περισσότερα από τα προαναφερθέντα "αιώνια" ντέρμπι; Πως ο Ολυμπιακός, εκείνος που διέλυσε πανηγυρικά τις παντοδύναμες ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Ρεάλ Μαδρίτης στο Final-Four του Λονδίνου, "πνίγοντας" τους Ρώσους με την άμυνα του (52-69) και "σκοτώνοντας" τους Ισπανούς με την επίθεση του (100-88), κατακτώντας δίκαια το δεύτερο σερί Ευρωπαϊκό του, απέναντι στον Παναθηναϊκό αντιμετωπίζει πρόβλημα! Οι πράσινοι (ασχέτως τα οπαδικά κριτήρια που μπορεί να σκέφτεται ένας φίλαθλος) αντιμετωπίζουν αγωνιστικά τους ερυθρόλευκους με σεβασμό, ξέρουν πως παίζουν απέναντι σε έναν δυνατό αντίπαλο και έχουν ξεκάθαρο πλάνο να τον αντιμετωπίσουν, ώστε να τον σταματήσουν, να τον περιορίσουν και να τον νικήσουν, κερδίζοντας τους εγχώριους τίτλους. "Παίζει αντι-μπάσκετ ο Παναθηναϊκός", λένε αρκετοί. Η ουσία όμως είναι πως η συνταγή του "τριφυλλιού" έχει αποτέλεσμα και οι Πειραιώτες συνεχίζουν να μην μπορούν να βρουν λύση στο πρόβλημα. Και το χειρότερο; Εξακολουθούν να πέφτουν στην παγίδα των πρασίνων, την στιγμή που ο Ολυμπιακός ξέρει καλά πως θα τον αντιμετωπίσει. Αντίδραση; Καμία. Εναλλακτικό πλάνο; Κανένα!
Η συγκεκριμένη ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού την τελευταία τριετία, έχει ως κύριο γνώρισμα της το τρανζίσιον παιχνίδι, δηλαδή την γρήγορη μεταφορά της μπάλας από το ένα μισό του γηπέδου στο άλλο, επιδιώκοντας πάντα τον αιφνιδιασμό ύστερα από μία καλή άμυνα ή αμέσως μετά το ριμπάουντ. Σε καταστάσεις fast-break (αν όχι η καλύτερη) είναι μία από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη, διότι έχει και τους παίκτες σχεδόν σε όλες τις θέσεις (από το "1" έως και το "4") ώστε να τρέξουν όπως πρέπει στο ανοιχτό γήπεδο. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη πλευρά, είναι μία ομάδα που αρέσκεται σχεδόν αποκλειστικά στο σετ-παιχνίδι, δηλαδή στις λεγόμενες "αργές" επιθέσεις στο "πέντε εναντίον πέντε". Οι ερυθρόλευκοι, βέβαια, από το ξεκίνημα της φετινής σεζόν, και το έχω γράψει, έχουν παρουσιάσει βελτίωση-εξέλιξη και στο παιχνίδι του μισού γηπέδου (στο πέντε εναντίον πέντε), έχοντας καλή και γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, βγάζοντας μπόλικα ελεύθερα σουτ (αποτελεί "σφραγίδα" Μπαρτζώκα), αλλά το "παιχνίδι τους" είναι ο γρήγορος ρυθμός, το υψηλό τέμπο. Όπως βλέπετε όμως από τα σκορ στα "αιώνια" ντέρμπι, το "τριφύλλι" έχει καταφέρει εκείνο να φέρει στα μέτρα του τους ερυθρόλευκους, πηγαίνοντας τα ματς σε χαμηλό τέμπο, σε χαμηλά σκορ, βγάζοντας τους Πειραιώτες έξω από τα... νερά τους. Ακόμη και στο ΣΕΦ που κέρδισαν με 55-45, το μας πήγε στο στυλ του Παναθηναϊκού. Στα τρία φετινά μεταξύ τους ματς, ο Ολυμπιακός έχει σημειώσει 55, 59 και 48 (!) πόντους. Επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, λοιπόν, παύει να είναι σύμπτωση, όταν ο αντίπαλος σε κρατά ασφυκτικά κάτω από τους 60 πόντους.
Η ομάδα έχει χάσει την ικανότητα της να γυρνάει τα ματς και το πικ-εν-ρολ που αγνοείται
Το ματς του πρωταθλήματος στο ΟΑΚΑ, στο οποίο ο Ολυμπιακός ηττήθηκε ξανά από τον Παναθηναϊκό (58-48), είχε μικρό βαθμολογικό ενδιαφέρον, καθώς ακόμη και αν κέρδιζε ο Ολυμπιακός, οι πράσινοι δύσκολα θα έχαναν την πρώτη θέση στη κανονική περίοδο. Οι Πειραιώτες ήθελαν τη νίκη περισσότερο για το γόητρο, τονώνοντας τόσο την δική τους ψυχολογία, όσο και το ηθικό των φιλάθλων τους. Το παιχνίδι που ακολουθεί στη Βιτόρια είναι περισσότερο σημαντικό (Παρασκευή 24 Ιανουαρίου) απέναντι στην Λαμποράλ, ενώ πιθανότατα θα είναι κομβικό το νέο ραντεβού στο ΟΑΚΑ, καθώς στις 20 Φεβρουαρίου είναι προγραμματισμένο το ελληνικό ντέρμπι για τον όμιλο του TOP-16 της Euroleague. Εκείνο το παιχνίδι χρειάζεται περισσότερο να κερδίσουν οι Πειραιώτες, εκείνο θα έχει μεγαλύτερο βαθμολογικό ενδιαφέρον. Το θέμα όμως είναι μπορούν; Αν συνεχίσουν έτσι, δεν υπάρχει περίπτωση.
Πάμε στο τώρα όμως. Στο ΟΑΚΑ οι ερυθρόλευκοι έδειξαν για ακόμη μία φορά πως δεν βρίσκονται σε καλή κατάσταση, τόσο αγωνιστικά, όσο και ψυχολογικά. Σε σύγκριση με το ματς στο Κύπελλο, η ομάδα παρουσιάστηκε σχετικά περισσότερο διαβασμένη στην άμυνα της (δέχτηκε 58 πόντους άλλωστε), παίζοντας με περισσότερο πάθος και θέληση. Παρουσιάστηκε βελτίωση στα ριμπάουντ (είχαμε ισορροπία με 35-34), ελέγχοντας την "αεροπορία" στο πρώτο ημίχρονο, αλλά στο τελευταίο δεκάλεπτο έχασε αρκετά κρίσιμα "σκουπίδια", καθώς με τα συνεχόμενα επιθετικά ριμπάουντ που πήρε ο αντίπαλος, όχι μόνο "έχτισε" διαφορά στο σκορ, αλλά μετέτρεψε και σε... ήρωα τον ξεχασμένο Μαυροκεφαλίδη. Το χαμηλό σχήμα που επέλεξε ο Γιώργος Μπαρτζώκας στο τέλος, χρησιμοποιώντας στο "4" τον Περπέρογλου, αφήνοντας και πάλι στον πάγκο (όπως με την Μπαρτσελόνα) τον Πρίντεζη, πέρα ότι δεν του βγήκε, δημιουργεί και ερωτηματικά, καθώς ο Έλληνας πάουερ-φόργουορντ έδειχνε σε καλύτερη κατάσταση.
Το παιχνίδι ήταν κλειστό για περίπου 35 λεπτά, το ματς δεν είχε ποιότητα, ούτε θέαμα, με τον Ολυμπιακό να πελαγώνει στην τελευταία περίοδο, υποπίπτοντας σε συνεχόμενες κακές επιλογές χάνοντας το ένα σουτ μετά το άλλο, σπαταλώντας ευκαιρίες ώστε να ροκανίσει την διαφορά. Και σου προκαλεί θλίψη, στεναχώρια και απορία, να βλέπεις το τελευταίο διάστημα αυτή την ομάδα, η οποία έχει σημειώσει τις μεγαλύτερες ανατροπές στην Ευρώπη την τελευταία τριετία, όντας μάλιστα φέτος ένα από τα βασικά της γνωρίσματα να παίζει πάντα πάρα πολύ καλά στο τέταρτο δεκάλεπτο, έχοντας σχεδόν πάντα καλύτερο σκορ από τον κάθε αντίπαλο της, να ξεμένει από δυνάμεις στη κρίσιμη περίοδο. Οι Πειραιώτες δείχνουν να έχουν χάσει την αυταπάρνηση τους, τον τσαμπουκά τους, την αυτοπεποίθηση τους, την ψυχραιμία τους, αλλά και το καθαρό μυαλό τους ώστε να φέρουν τα πάνω-κάτω όταν η μπάλα "καίει", όπως ξέρουν και μπορούν να κάνουν, δείχνοντας χαρακτήρα, πυγμή και μέταλλο. Το έχεις δει δύο φορές στο ΟΑΚΑ, το αισθάνθηκες στην Δράμα και το παρατήρησες κόντρα σε Μιλάνο και Μπαρτσελόνα, πως όταν ο αντίπαλος παίρνει διαφορά στο σκορ, οι ερυθρόλευκοι ξαφνικά αδυνατούν να κάνουν come-back και παραδίδονται, την στιγμή που αποτελούν (τουλάχιστον αποτελούσαν) μετρ του είδους στο να κάνουν επικές ανατροπές. Η ικανότητα της αυτή, πλέον, αγνοείται.
Το ξεκάθαρο πρόβλημα του Ολυμπιακού στο ματς όμως ήταν η επίθεση του, έχοντας αρκετούς παίκτες του διστακτικούς στο να πάρουν προσπάθειες πάνω τους. Με μόλις 48 πόντους είναι αδύνατον να κερδίσεις. Και οι λίγοι πόντοι δεν οφείλονται μοναχά στην (όντως καλή) άμυνα του αντιπάλου, ο οποίος (βρε αδερφέ) δεν πρωτοτυπεί, αλλά παίζει στα μετόπισθεν πάντα με τον ίδιο τρόπο (και καλά κάνει) αφού του βγαίνει στην πράξη. Με μπασκετικό ξύλο στην άμυνα, με δύναμη στις επαφές, με ένταση, με σωστές αλλαγές στα σκριν και την κίνηση-ματ (όπως αποδεικνύεται) βάζοντας τον Γκιστ (η και τον Λάσμε κάποιες φορές) πάνω στον Σπανούλη, ώστε να του κόψει πάση-θυσία είτε το ντράιβ, είτε την πάσα, αφήνοντας του (με ρίσκο) χώρο να σουτάρει, με αποτέλεσμα ο κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας αυτή την στιγμή να πραγματοποιεί την ίσως χειρότερη του εμφάνιση με τα ερυθρόλευκα (3π, 0/2δ, 1/8τρ, 1ασ, 4λ). Ο Παναθηναϊκός οργανώνει την άμυνα του πάνω στον αρχηγό των Πειραιωτών, κάθε φορά που έχει την μπάλα, έχοντας την νοοτροπία να μην χάσει από εκείνον, περιορίζοντας τον σε σκορ και σε δημιουργία, παίζοντας με το μυαλό του. Και το "βάρος" για εκείνον αυξάνεται όταν και οι συμπαίκτες του υστερούν. Το ερώτημα όμως είναι τι απάντηση έχεις να δώσεις εσύ πάνω στην γνωστή "παγίδα" του Παναθηναϊκού; Προς το παρόν καμία, και σε αυτό ευθύνη έχει το προπονητικό-τιμ, με αποτέλεσμα να είμαστε όλοι στο ίδιο έργο θεατές.
Πέρα από το τρανζίσιον παιχνίδι, ο Ολυμπιακός στην επίθεση έχει σαν χαρακτηριστικό του και τις συνεργασίες πικ-εν-ρολ (κοντού-ψηλού) στο σετ-παιχνίδι, η οποία αποτελεί κύρια μορφή ανάπτυξης των ερυθρολεύκων. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που οι Πειραιώτες κατάφεραν να σκοράρουν με πικ-εν-ρολ, το οποίο και στα τελευταία ματς της ομάδας αγνοείται! Και σε αυτό δεν φταίει μοναχά η καλή άμυνα του Παναθηναϊκού. Σε αυτό ευθύνη έχουν και οι παίκτες, και κυρίως οι "ψηλοί". Έχουν την μπάλα οι γκαρντ, ο Σπανούλης και ο Σλούκας για παράδειγμα (που είναι παίκτες με ικανότητα ώστε να φτιάξουν παιχνίδι για πικ-εν-ρολ) και οι "ψηλοί" δείχνουν πως δεν ξέρουν πως να λειτουργήσουν σε αυτές τις καταστάσεις. Και αυτό είναι τραγικό! Περιμένουν οι "κοντοί" να γίνει σκριν, και τις περισσότερες φορές είτε δεν πάει "ψηλός" ώστε να κάνει πικ, είτε ακόμη και όταν τοποθετείται ώστε να το πράξει, στη συνέχεια δεν κάνει... ρολ! Ελάχιστες φορές (όσο θυμάμαι) το δοκίμασε ο Ντάνστον (οι υπόλοιποι τίποτα), ο οποίος όχι μόνο θα έπρεπε να κινείται περισσότερο για αυτές τις συνεργασίες, όντας το "βασικό 5άρι" της ομάδας, αλλά είναι πλέον και εξπέρ ώστε να τις ολοκληρώνει.
Άλλο πράγμα σουτάρω τρίποντο και άλλο... πετάω την μπάλα από την περιφέρεια
Και από την στιγμή που το πικ-εν-ρολ (ξαφνικά) στον Ολυμπιακό είναι μία συνεργασία (πολύτιμη στο σύγχρονο μπάσκετ) που πλέον... αγνοείται, με την ομάδα παράλληλα να δείχνει αδυναμία να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο ώστε να σκοράρει, παρά τις όποιες καλές άμυνες έβγαζε, δείχνοντας προβλέψιμη σε εκνευριστικό βαθμό, οι ερυθρόλευκοι αναλώθηκαν στην εύκολη λύση, στα σουτ πίσω από τα 6.75 μέτρα. Με εξαίρεση το πρώτο ημίχρονο και κάποιες εξάρσεις των Πρίντεζη και Ντάνστον, οι οποίοι έκαναν αισθητή την παρουσία τους στο "ζωγραφιστό", οι Πειραιώτες στη συνέχεια αδυνατούσαν να πλησιάσουν το low-post.
Έχω αναφέρει πως το καλό περιφερειακό σουτ αποτελεί χαρακτηριστικό στο παιχνίδι της ομάδας, ένα στοιχείο πολύτιμο στο σύγχρονο μπάσκετ, όπως έχει αναφέρει και ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Το να σουτάρουν αρκετά τρίποντα είναι στο πλάνο των ερυθρολεύκων και είναι ένα κομμάτι το οποίο το έχουν δουλέψει οι Πειραιώτες, έχοντας φυσικά και τους κατάλληλους παίκτες ώστε να παρουσιαστούν αποτελεσματικοί πίσω από τα 6.75 μέτρα. Φαίνεται και από την γρήγορη και καλή κυκλοφορία της μπάλας που έχουν, επιδιώκοντας να βγάζουν συνεχώς ελεύθερα σουτ, κάτι που το έχουν πράξει στην εντέλεια στα περισσότερα παιχνίδια τους. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για... απόγνωση το ότι δοκιμάζουν συχνά το χέρι τους από μακριά.
Είναι σημαντικό να έχεις το αξιόπιστο τρίποντο σαν ικανότητα στο παιχνίδι σου, αλλά είναι "νόμος" πως δεν γίνεται να εξαρτάσαι από αυτό, διότι θα βρεθείς και κάποια στιγμή σε κακή μέρα, όπως συνέβη ξανά στο ΟΑΚΑ, με τον Ολυμπιακό να μετρά το απογοητευτικό ποσοστό με μόλις 3/24 σουτ πίσω από τα 6.75 μέτρα. Υπάρχει επίσης και μία σημαντική διαφορά. Άλλο το να δοκιμάζεις τρίποντα ύστερα από καλή κυκλοφορία της μπάλας, βάσει συστήματος και τακτικής, και είναι διαφορετικό να τα επιχειρείς όντας "θολωμένος", επειδή κατά βάθος δεν το θέλεις, αλλά πρέπει να κάνεις κάτι, να διώξεις την μπάλα από πάνω σου ώστε να μην σου μείνει στα χέρια, επειδή προσπάθησες να πλησιάσεις δίχως επιτυχία το "ζωγραφιστό".
Το κακό, λοιπόν, δεν ήταν τόσο ότι οι Πειραιώτες δοκίμασαν 24 τρίποντα, έτσι και αλλιώς περίπου τόσα δοκιμάζουν σε κάθε ματς, αλλά οι προϋποθέσεις που τα επιχείρησαν, διότι τις περισσότερες φορές δεν σούταραν, αλλά... πέταξαν την μπάλα στο καλάθι. Και αυτό (τουλάχιστον σε όποιον έχει παίξει μπάσκετ) έχει μεγάλη διαφορά. Τα περισσότερα τρίποντα ήταν στο τέλος του χρόνου, στην εκπνοή των επιθέσεων, σχεδόν απεγνωσμένα αυτή την φορά, επειδή δεν έβγαιναν συνεργασίες κοντά στο καλάθι. Ήταν αρκετές οι φορές που έμενε ο χρόνος κάτω από τα 8'' και η μπάλα ήταν στον Σπανούλη, ο οποίος δίχως κανένα σκριν από συμπαίκτη του, και βλέποντας μπροστά του την ρακέτα γεμάτη κόσμο, δίχως διαδρόμους για ντάιβ, δοκίμαζε τρίποντα. Ήταν και σε κακή μέρα (1/8τρ), οπότε καληνύχτα...
Οι συνεργασίες του Ολυμπιακού στο παιχνίδι ήταν ελάχιστες, δεν μοίρασαν αυτή την φορά σωστά την μπάλα, αγωνίστηκαν (κυρίως στο τέλος) με έλλειψη συγκέντρωσης και υπέπεσαν σε αρκετές κακές αποφάσεις, πουλώντας εύκολα την μπάλα στον αντίπαλο, κάτι που το βλέπεις ξεκάθαρα στον σημαντικό συσχετισμό ασίστ/λάθη, με τους Πειραιώτες να μετρούν μόλις 7 ασίστ, ενώ έκαναν και 19 λάθη, με τους γηπεδούχους μάλιστα να αριθμούν 13 κλεψίματα. Έχω αναφέρει, ύστερα από έρευνα σε αγώνες της ομάδας φέτος, πως όποτε οι ερυθρόλευκοι είχαν θετικό πρόσημο σε αυτόν τομέα έχουν πάντα κερδίσει και όποτε είναι αρνητικοί χάνουν. Αυτό φάνηκε περίτρανα στην πράξη για ακόμη μία φορά. Οι πολλές ασίστ και τα λίγα λάθη σε ένα ματς, δείχνει σε μεγάλο βαθμό το κατά πόσο έχεις ελέγξει τον ρυθμό ενός αγώνα και οι Πειραιώτες για ακόμη μία φορά στο ΟΑΚΑ δεν τα κατάφεραν, ακολουθώντας παράλληλα το αργό τέμπο του αντιπάλου, ο οποίος ναι μεν είχε αρνητικό πρόσημο (10 ασίστ/16 λάθη) αλλά ήταν πιο "μαζεμένος".
Τραυματισμοί και μεταγραφές
Η ομάδα του Ολυμπιακού την τελευταία τριετία είναι μία καλοδουλεμένη μηχανή η οποία έχει μάθει να κερδίζει μέσα από το σύνολο. Αν απουσιάσει κάποιος ή κάποιοι, ταυτόχρονα υπάρχει κίνδυνος να χαλάσει η χημεία της και να... βραχυκυκλώσει η σωστή λειτουργία της. Με τις απουσίες αυτόματα αλλάζουν οι ρόλοι των παικτών σε έναν αγώνα, ενώ οι προσθήκες παικτών μεσούσης της σεζόν έχουν πάντα τα ρίσκα τους, όχι μόνο από το αν θα έχουν αποτέλεσμα ως μεταγραφές, αλλά και από τον χρόνο που θα χρειαστούν ώστε να εξοικειωθούν στα νέα δεδομένα. Υπήρχαν τα "λαχεία" των Έισι Λο και Τζόι Ντόρσεϊ πριν δύο χρόνια, υπήρχε και το μεταγραφικό... στραβοπάτημα (εκ του αποτελέσματος) με την προσθήκη του Ντορόν Πέρκινς.
Το σε ποια κατηγορία ανήκουν οι Μάρντι Κόλινς και Τζαμάριο Μουν θα φανεί μοναχά στην πράξη, αλλά είναι δεδομένο πως αμφότεροι χρειάζονται χρόνο ώστε να μπουν στο κλίμα της ομάδας, σε μία περίοδο που ο Ολυμπιακός τους χρειαζόταν "τώρα". Η διοίκηση έχει προχωρήσει μέχρι στιγμής σε τρεις μεταγραφικές κινήσεις, συνεχίζοντας να στηρίζει τους ερυθρόλευκους αγωνιστικά σε κάθε πρόβλημα. Νοκ-άουτ ο Δημήτρης Μαυροειδής; Πήρε τον Βασίλη Καββαδά. Είναι σοβαρό το πρόβλημα του Έισι Λο; Έφεραν τον Μάρντι Κόλινς. Δεν είναι καλά με την μέση του ο Μπρεντ Πέτγουεϊ; Ήρθε ο Τζαμάριο Μουν. Υπάρχει όμως εδώ ένα μεγάλο λάθος. Η χρονική στιγμή που έγιναν οι μεταγραφές. Άργησαν!
Δεν γίνεται να ψάχνεις παίκτες παραμονή πρωτοχρονιάς, λες και πας να ψωνίσεις στην τελευταία μέρα των εκπτώσεων. Στην ομάδα γνώριζαν πολύ καλά την κατάσταση των Λο και Πέτγουεϊ και έπρεπε από τα μέσα Δεκέμβρη να κινούνταν για τους (τουλάχιστον προσωρινούς) αντικαταστάτες τους. Όμως, καθυστέρησαν! Πέρα από τις περιορισμένες επιλογές που υπάρχουν μεσούσης της σεζόν, σε συνδυασμό και με το χαμηλό μπάτζετ, το να παίρνεις παίκτες την "τελευταία στιγμή" είναι λογικό οι επιλογές σου να αποτελούν τεράστια στοιχήματα, αλλά και ερωτηματικά για το αν θα καταφέρουν να ανταποκριθούν. Ανέτοιμος ο Κόλινς, στον άλλο γύρο θα παίξει ο Μουν λόγω ότι ήρθε σε λάθος στιγμή (αν ερχόταν νωρίτερα θα έπαιζε), ενώ στα τέλη Γενάρη υπολογίζεται η επιστροφή του Πέτγουεϊ. Το μομέντουμ (και) στο κομμάτι των μεταγραφών ήταν κακό.
Ψυχολογία, ντεφορμάρισμα και η απουσία του Λο
Ο Ολυμπιακός τον τελευταίο ένα μήνα έχει χάσει την αυτοπεποίθηση του. Το βλέπεις στα παιχνίδια της ομάδας, το δηλώνουν ξεκάθαρα και οι ίδιοι οι παίκτες στις δηλώσεις τους. Οι ήττες και κυρίως οι κακές εμφανίσεις (διότι είναι διαφορετικό να παίζεις καλά και να χάσεις, και άλλο πράγμα να μην είσαι ο εαυτός σου και να παραδίνεσαι στις ορέξεις του αντιπάλου) είναι λογικό να επηρεάζουν την λειτουργία μιας ομάδας. Το ηθικό είναι πεσμένο και η ψυχολογία στο ναδίρ σε αρκετούς μπασκετμπολίστες του ρόστερ. Οι περισσότεροι αθλητές είναι ντεφορμαρισμένοι (και οι "κοντοί και οι "ψηλοί") σε μία σημαντική χρονική στιγμή, με παίκτες "κλειδιά" να μην προσφέρουν τα αναμενόμενα με βάσει τις δυνατότητες του, ενώ αρκετοί δείχνουν κουρασμένοι από τα συνεχόμενα παιχνίδια, αλλά και από την αύξηση του χρόνου συμμετοχή τους λόγω των απουσιών.
Το ερώτημα όμως είναι γιατί δεν ανοίγει λίγο παραπάνω το ροτέισον του ο Γιώργος Μπαρτζώκας; Δεκτό ότι χρειάζονται χρόνο προσαρμογής οι Κόλινς-Μουν, αλλά στην ομάδα βρίσκονται από το ξεκίνημα της σεζόν τόσο ο Κατσίβελης (δεν είναι παιδάκι, γίνεται 23 χρονών φέτος, έχει εμπειρία από Euroleague, ενώ είναι και αξιόπιστος αμυντικός), όσοι και οι Αγραβάνης, Παπαπέτρου, Καββαδάς, οι οποίοι δεν λέω να παίξουν ματς Euroleague ή στα ντέρμπι, αλλά στα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος θα ήταν καλό να αγωνίζονται περισσότερο, δίνοντας ανάσες στους "βασικούς". Και το λέω αυτό, διότι κόντρα στην Κηφισιά στο ΣΕΦ για παράδειγμα, οι Σπανούλης-Μάντζαρης έπαιξαν πάνω από 30 (!) λεπτά, και το λέω αυτό επειδή ο Έλληνας τεχνικός έχει τονίσει σε δήλωση του στο ξεκίνημα της σεζόν πως τους αντιμετωπίζει ως έτοιμους παίκτες. Τελικά, δεν είναι;
Ο Ολυμπιακός έχει πέσει, αλλά πρέπει-επιβάλλεται να σηκωθεί, διότι έχει μπροστά του, κυρίως στην Ευρωλίγκα, πολύ σημαντικά παιχνίδια, όχι μόνο για να διεκδικήσει μία εκ των δύο πρώτων θέσεων στον όμιλο, αλλά ακόμη και για να παλέψει την πρόκριση στα προημιτελικά, η οποία δεν είναι σίγουρη σε έναν όμιλο "φωτιά". Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν έχει την ηρεμία που χρειάζεται, δείχνει αγχωμένος (κάτι που μεταφέρεται στους παίκτες), αλλά είναι απαραίτητο να "καθαρίσει" το μυαλό του, διότι χρειάζεται αυτή την στιγμή τόσο να επαναπροσδιορίσει ορισμένα θέματα στο αγωνιστικό κομμάτι (ειδικά στα ματς απέναντι στον Παναθηναϊκό), αλλά και να επικοινωνήσει καλύτερα με τους παίκτες του επί προσωπικού, διότι κινδυνεύει να τους χάσει από ψυχολογικής πλευράς. Η καλή χημεία της ομάδας δείχνει να έχει επηρεαστεί, με τους Πειραιώτες στο παρκέ στα τελευταία ματς να εμφανίζονται κουρασμένοι, παρουσιάζοντας έλλειψη ενέργειας, ξεμένοντας από δυνάμεις και... βενζίνη όταν χρειάζεται να πατήσει "γκάζι". Επίσης, υπάρχει και κάτι οξύμωρο: συνήθως οι ομάδες παίρνουν ψυχολογία από την άμυνα. Εδώ όμως συμβαίνει το αντίθετο. Οι ερυθρόλευκοι παίρνουν αυτοπεποίθηση φέτος από την επίθεση τους και όταν αυτή δεν... τραβάει, τότε "βουλιάζουν".
Όταν τραυματίστηκε ο Βαγγέλης Μάντζαρης στις αρχές του 2013, αναβαθμίστηκε στο ροτέισον ο Έισι Λο, πραγματοποιώντας την περασμένη άνοιξη συγκλονιστικές εμφανίσεις, έχοντας βασικό ρόλο στο να κατακτήσει ο Ολυμπιακός το Πρωτάθλημα Ευρώπης στο Λονδίνο. Ο Έλληνας γκαρντ και ο Αμερικανός πλέι-μέικερ είναι δύο παίκτες με διαφορετικές ικανότητες και χαρίσματα, με τον πρώτο να έχει έφεση στην άμυνα και στην οικονομία του παιχνιδιού, ενώ ο δεύτερος έχει μεγαλύτερες δυνατότητες σε επίθεση, τρανζίσιον και δημιουργία, όντας ο παίκτης που μπορεί να αναλάβει τον ρόλο του Σπανούλη, όταν ο αρχηγός θα είναι στον πάγκο ή σε κακή μέρα. Η απουσία του είναι τεράστια (αν και φέτος λόγω των συνεχόμενων τραυματισμών αποτελεί... σκιά του καλού εαυτού του) καθώς από μόνος του μπορεί να αλλάξει τον ρυθμό ενός αγώνα και φαίνεται ακόμη περισσότερο η χρησιμότητα του όταν οι Σπανούλης-Σλούκας βρίσκονται σε κακή μέρα. Και αν το κενό του Μάντζαρη καλύφθηκε πέρσι εκ των έσω, αφού ο Πέρκινς δεν προσέφερε, φέτος ο Ολυμπιακός θα πρέπει να βρει λύση στην απουσία του Λο, ο οποίος θα λείψει για το υπόλοιπο της σεζόν, καθώς αν και δεν υπάρχει κάτι επίσημο, έχω την αίσθηση πως θα επιλέξει να κάνει την επέμβαση που θα τον κρατήσει εκτός δράσης για έξι μήνες.
Στήριξη, συσπείρωση και εμπιστοσύνη
Οι ομάδες στα δύσκολα είτε διαλύονται, είτε συσπειρώνονται. Ο Ολυμπιακός ανήκει στην δεύτερη κατηγορία, κάτι που το έχει αποδείξει περίτρανα αυτή η ομάδα την τελευταία τριετία και αυτό θα πράξει και πάλι. Έχει τους χαρακτήρες, τις προσωπικότητες, το προπονητικό τιμ, την εμπειρία, αλλά και έναν βασικό κορμό που ξέρει τι πρέπει να κάνει ώστε οι ερυθρόλευκοι να αντιδράσουν. Και ο κόσμος χρειάζεται και πρέπει να στηρίξει αυτή την περήφανη ομάδα, η οποία έχει προσφέρει τεράστιες χαρές και σπουδαίους τίτλους στον σύλλογο. Όχι στους αφορισμούς και στην απαξίωση, ναι στην καλοπροαίρετη κριτική, και ας είναι αυστηρή, με επιχειρήματα και σωστές απόψεις, για το καλό της ομάδας. Αυτή είναι υγιής συμπεριφορά.
Η ομάδα δείχνει να περνάει μία μικρή αγωνιστική κρίση, ένα ντεφορμάρισμα, αλλά αυτή την περίοδο θα είναι "νίκη" αν παραδεχθείς τα λάθη σου, μη ψάχνοντας για άλλοθι, αλλιώς θα είναι "ήττα" αν προχωρήσεις αλαζονικά δίχως να αναγνωρίσεις τις αδυναμίες σου ώστε να τις διορθώσεις. Θεωρώ πως η ομάδα βρίσκεται σε καλό δρόμο για ανάκαμψη, διότι βρίσκεται σε ένα στάδιο που παραδέχεται πως έχει πρόβλημα, δίχως να ψάχνει για δικαιολογίες. Πλέον, δεν χρειάζεται να σταθείς στο πρόβλημα, αλλά στην λύση του.
Το σημαντικό είναι αυτή την στιγμή οι Πειραιώτες να αναγνωρίσουν τις αδυναμίες τους, τόσο στο κομμάτι της τακτικής, όσο και σε αυτό της πνευματικής προετοιμασίας και να τις διορθώσουν ενόψει της συνέχειας, διότι ακολουθούν σημαντικά παιχνίδια στα οποία ΠΡΕΠΕΙ η ομάδα να παρουσιαστεί απόλυτα έτοιμη τόσο αγωνιστικά, όσο και ψυχολογικά. Και ειδικά να εμφανιστεί σε εγρήγορση και ετοιμότητα, παίζοντας μπάσκετ έχοντας το "μαχαίρι στο στόμα" στα ματς που διεξάγονται στο ΟΑΚΑ και γενικότερα απέναντι στον Παναθηναϊκό. Πρέπει να "χτίσει" χαρακτήρα και ψυχολογία ώστε να παίρνει τα ματς και μέσα στο "σπίτι" των πρασίνων, βγάζοντας στο παρκέ μεγαλύτερη ενέργεια και περίσσιο πάθος, παίζοντας το μπάσκετ που ξέρουν και μπορούν. Πίεση σαφώς και υπάρχει, αλλά αυτή η ομάδα (την τελευταία τριετία) πάντα έπαιζε καλύτερα σε ματς δίχως αύριο, σε παιχνίδια που κυριαρχεί το "πρέπει". Και αυτές οι αναμετρήσεις έρχονται...
Πηγή: www.redplanet.gr